Ik werk als geestelijk verzorger en kom in diverse verzorgingscentra en huizen. De eenzaamheid en angst die ik zie zijn schrijnend. Ik denk dat de gemiddelde burger echt niet weet wat er zich achter de voordeuren afspeelt en dus ben ik van mening dat ik dit verhaal moet vertellen. Ik kom bij mevrouw na alarmering van een wijkverpleegkundige. Mevrouw gaat snel mentaal achteruit, nadat haar man na de eerste Corona golf begin mei overleed. Ik zit in een klein huisje aan tafel en zie de foto van haar man op een dressoir met een kaarsje erbij. Ze begint te vertellen. “Ik voel me zo schuldig en mis hem zo erg. Ik mocht niet bij hem en hij begreep het niet”.
Mevrouw werd in januari 2020 geopereerd. Na de operatie zouden ze samen in hun nieuwe aanleunhuisje hun laatste levensfase ingaan. Haar herstel ging moeizaam en haar man kon op dat moment moeilijk voor zichzelf zorgen. Om elkaar te ontlasten werd meneer tijdelijk, in februari, naar een verzorgingstehuis gebracht. En toen kwam Corona. Meneer werd opgesloten en mocht niemand meer ontvangen. In het begin probeerden ze elkaar te videobellen, maar hij begreep dat niet. Hij begreep sowieso niet waarom hij niet van de kamer af mocht. Hij was niet ziek noch positief getest, slechts oud geworden met ouderdomsklachten.
Nadat mevrouw iets beter ter been werd, probeerde ze hem nog te bezoeken, maar dit was lastig omdat hij op de eerste verdieping verbleef. Ze probeerden elkaar achter glas van buitenaf naar de eerste verdieping nog te zien, maar het contact was moeizaam. Hij werd er erg verdrietig van en begreep het niet, waarom hij zijn vrouw toch niet mocht zien. Hij had niets. Op een gegeven moment zei hij “ik kan er niet meer tegen, ik zie je liever niet meer dan nog zo op een beeld of op afstand. Het is zo pijnlijk. Waar ben je, waarom mag ik niet bij je zijn?”Niet veel later raakte meneer in coma. Mevrouw mocht niet bij hem waken en mocht niet bij hem zijn. Het vreet aan haar. “Ik heb hem alleen gelaten. Ik weet zeker dat hij is gestorven aan eenzaamheid. Hij kon er niet meer tegen. Iedereen zegt dat ik er niets aan kon doen, maar dat voelt niet zo. Ik voel me zo schuldig. Ik mis hem zo enorm, maar vraag me steeds af wat hij heeft gedacht, wat hij heeft gevoeld, had ik hem daar maar weggehaald. Hij was zelfs alleen toen hij stierf, want zijn gebit zat helemaal niet goed toen ik hem mocht zien. Ik kan er maar moeilijk mee leven. Ik ben zo moe, ik wil niets meer, maar ik ‘moet’ verder, zeggen ze”.
Ook het afscheid was intens verdrietig. Slechts de directe familie mocht op afstand van elkaar, afscheid van hem nemen. Geen knuffel van een kleinkind, of iemand omarmen die het moeilijk had. Het was allemaal zo enorm afstandelijk. Ze laat mij de foto’s zien, die er nog zijn gemaakt.
Ik hoor en zie haar verhaal en denk alleen maar, wat een wereld, wat een harteloos en mensonterend gebeuren en wat zou ik haar graag willen omarmen. Vanzelfsprekend dat hier een verstoord rouwproces uit voortkomt. Haar verhaal moet verteld worden. Zij kan en durft het zelf niet, maar ze geeft mij het vertrouwen haar verhaal te vertellen aan een ieder die het wil horen. Dat wordt mijn missie, want haar verhaal is niet het enige verhaal. Er worden anno januari 2021 nog steeds mensen opgesloten, waar uitbraken in tehuizen voorkomen! Ouderen die al maanden in eenzaamheid zitten, wachtend op kinderen en kleinkinderen die te bang zijn hun ouder(s) te besmetten. De laatste dagen, in de herfst van je leven en niemand die je omarmt, een knuffel geeft of even die hand reikt als je het even moeilijk hebt. Ik dacht dat we de kwetsbaren en ouderen zouden moeten beschermen? Waarom gebeurt er van alles, behalve dát?
Dominique, geestelijk verzorger
