Hij stierf. Alleen. Zijn kinderen durfden hem in zijn sterven niet bij te staan. Ik meld zijn dood door de telefoon: ‘Uw vader is overleden, willen jullie nog langskomen om afscheid te nemen of spullen te halen?’ ‘Nee, geef de spullen maar mee naar het mortuarium’. Ik slik een brok in mijn keel weg. Het doet pijn mensen alleen te zien sterven, het doet nog meer pijn als familie ook geen afscheid komt nemen. Ik vraag me af: ligt hier een misdadiger in bed? Verdient deze man dit?Samen met mijn collega verzorg ik deze oude man. Het was een lieve patiënt, hij mopperde nooit en glimlachte altijd. Na de zorg volgt het meest afschuwelijke wat ik ooit heb moeten doen. We wurmen het dode lichaam van deze lieve man in een lijkzak. Een mondkapje moet op zijn gezicht, terwijl er geen adem meer uit zijn mond komt. De lijkzak ritsen we dicht. Met een desinfectiedoekje maak ik de zak schoon, volgens protocol. Ik voel de contouren van zijn gestorven lichaam. Zijn spullen worden in een tas gestopt en op zijn gestorven lichaam gezet. Een laken trekken we over het bed. We rijden zijn lichaam de afdeling af, alleen een naamsticker op zijn lijkzak geeft zijn identiteit nog weer.
Mijn hart huilt. Ik voel pijn, teleurstelling en verdriet in elke vezel van mijn lichaam. Vragen komen in mijn ziel naar boven: waarom maken we mensen zó bang dat ze niet eens meer naast hun stervende vader durven zitten? Waarom zorgen we niet voor oude mensen, die vroeger wel voor ons zorgden toen wij klein waren? Waarom renden zij vroeger wel voor ons de straat op om ons voor een auto weg te rukken, maar laten we ze nu in het uur van de dood alleen? Waarom hebben we zelfs geen respect meer voor hun dode lichamen? Waarom een mondkapje, als ze niet eens meer ademen? Waarom een afschuwelijke lijkzak, als ze geen virus meer uitademen en de verzorgenden toch beschermende kleding dragen? Waarom? Vertel me, asjeblieft, waarom?
