April 2020

Mevrouw X was een lieve zorgzame dame, moeder en oma. Toen het thuis niet meer ging is ze verhuisd naar een verzorgingshuis, waar ze dankzij de liefdevolle verzorging een fijn leven had. De kinderen en kleinkinderen kwamen vaak op bezoek. Tot alles door de Coronamaatregelen werd gesloten.

Na enige tijd werd ook mevrouw besmet. Niemand van de familie mocht bij haar komen, en men was afhankelijk van de terugkoppeling van de verzorgenden. Ze is alleen overleden; de familie kreeg een telefoontje… Het regelgesprek vond plaats middels beeldbellen. Haar zoon en dochters vertelden mij hun verhaal en de pijn om zo afgesneden te zijn van moeder kwam door het beeldscherm op mij af.

De kleding, waarin moeder opgebaard zou worden, konden ze niet zelf uitzoeken omdat er niemand in het verzorgingshuis mocht komen. Ze vonden het verschrikkelijk dat ‘een vreemde’ door moeders spullen heeft zitten wroeten, en hier een eigen keuze in heeft gemaakt. Ook de laatste verzorging met familie was door de Coronaregels niet mogelijk. De eerste keer dat ze moeder fysiek konden zien, zou tijdens het rouwbezoek zijn. We bespraken de wensen van moeder, maar ook de vele restricties die nu van toepassing waren: beperking aantal personen bij rouwbezoek, geen schriftelijk condoleren, maximaal 30 personen aanwezig bij de dienst, in acht houden van 1,5 meter afstand, geen gebruik van wijwater en geen koffietafelmogelijkheden. Geen knuffel, geen schouder, geen steun en ook geen mogelijkheid om na de afscheidsdienst bij een kop koffie weer te kunnen aarden.

Men wenste een kruisje voor op de uitvaartkist. Ik gaf aan: ” Wellicht heeft moeder nog het kruisje van vader in haar kamer hangen. We kunnen ook dat kruisje gebruiken, want deze heeft ook voor haar een diepere waarde.” De kinderen vonden dit een prachtig idee, maar gaven meteen aan dat dit niet kon; ook na het overlijden van moeder mocht niemand op haar kamer komen. “Hoe komen jullie dan aan alle spullen van moeder?”, was mijn reactie. “Over enkele dagen worden alle spullen van moeder beneden bij de uitgang gezet, en daar kunnen we alles ophalen.”

Een bezorgde uitvaartverzorgster