Na afloop van een uitvaartplechtigheid loop ik vanuit het crematorium naar de auto. Mijn telefoon laat van zich horen. Ik hoor een huilende stem: “Anja zou jij ons alstublieft willen helpen, mijn zusje Alisa is overleden.” Ik vraag wat er gebeurd is. Tot mijn schrik hoor ik dat haar zusje voor de trein is gesprongen. Rillingen over mijn hele lijf, misselijk word ik, dit kan toch niet waar zijn. Mijn hart huilt, suïcide nummer drie voor mij binnen twee maanden. Terwijl ik afgelopen vijf jaar geen één enkele suïcide overledene heb gehad. Meer en meer besef ik wat voor desastreuze impact alle maatregelen op de mensheid hebben. En misschien nog wel het meest frappante, afgelopen jaar kreeg ik geen enkele melding van een Corona overlijden.
Met een steen op mijn maag rijd ik naar de familie. Gedachten spoken door mijn hoofd: “Wat tref ik aan, hoe kan dit gebeurd zijn.” Binnen een half uur ben ik ter plaatse. Kapotgeslagen door verdriet, ongeloof en chaos, dat is wat ik aantref. Wat een impact, wat een immens verdriet, niet te bevatten. We praten over Alisa, wie zij was, wat zij in het dagelijks leven deed, wat haar bezighield en hoe zij hiertoe is gekomen. Al snel wordt mij duidelijk dat Alisa in al haar eenzaamheid is verdronken. Door de Coronamaatregelen zat zij alleen in haar appartement. Alisa was een intelligente jonge meid van 28. Fysiek en lichamelijk gezond. Zij studeerde aan het Taleninstituut in Maastricht en mocht graag met vriendinnen op stap of zomaar even een weekendje erop uittrekken. Ze genoot van het leven. Volop, totdat de Lockdown zijn intrede deed. Hierdoor raakte zij haar baantje bij de Bijenkorf kwijt, vriendinnen en familie woonden op afstand en door de herziene NS tarieven was een treinkaartje voor haar onbetaalbaar geworden. Alisa raakte in een sociaal isolement. Door haar steeds verslechterende toestand kwam ze op aanraden van haar moeder weer thuis wonen. Maar het was te laat. Zij verlangde nog slechts naar één ding. Rust in haar hoofd, weg uit deze ellende. Slechts vier weken verbleef ze nog bij haar moeder in Friesland. Totdat zij op dinsdagmorgen 12 januari, vroeg in de ochtend het huis verliet. Alleen, helemaal alleen liep zij naar het spoor, wachtend op de trein die haar uit dit leven zou verlossen.
Een intensieve week van begeleiding begint. Een foto op tafel is de stille getuige van wat voor een prachtige vrouw Alisa was. Tussen alle tranen door hebben we die middag gepraat, heel veel. Hoe moet het afscheid er uit zien? Maar ook over een weerzien met Alisa. Ik vertel hoe belangrijk het is om met eigen ogen te zien dat het hun Alisa is die daar ligt. Dat zij niet meer thuiskomt. Nooit weer. Het is mijn stellige overtuiging dat het met eigen ogen zien, het aanraken van je dierbare positief bijdraagt aan het rouwproces.
De volgende dag gaan wij met zus Richella naar het mortuarium. Zij neemt de zware taak op zich om nog één keer haar zusje te zien. Wat is ze dapper, je moet het maar kunnen. Ik loop naar binnen en neem in mij op wat ik zie. Daarna bereid ik Richella voor op het weerzien. Vertel tot in detail wat ik gezien heb. Richella weet het zeker, zij wil naar binnen. Om nog voor één keer Alisa haar hand vast te houden. Om voor een blijvende herinnering nog een inktafdruk van haar hand te maken. Voor Richella is het duidelijk. Alisa is dood en komt niet meer thuis.
Dit is één van de drie schrijnende verhalen over suïcide in mijn werk als uitvaartbegeleider. Allen rechtstreeks of zijdelings gerelateerd aan de Coronamaatregelen. We kunnen er niet omheen, Corona is er, kwetsbaren moeten beschermd worden, maar er zijn nog zoveel andere kwetsbare groepen. Mensen waar men totaal aan voorbij gaat. Dit onmenselijke leed moet stoppen. Als de jeugd de toekomst heeft moet dit kabinet snel stoppen met deze absurde Coronawaanzin. Stop met de Lockdown en gooi aub alles open.
Anja de Roos, uitvaartbegeleider.
