Maart 2020 was ik (nu bijna 28 jaar) werkzaam als coördinator bij een bedrijf dat zich specialiseerde in de productie op grote evenementen. Onze sector was als eerste die het hardste werd geraakt (naast natuurlijk de zorg). Al snel was duidelijk dat we onze banen niet meer konden houden en het voorlopig voorbij was. “Maandje of 3 en we kunnen wel weer toch?” waren de opmerkingen toen. Toen ben ik zelf goed gaan nadenken. “Oké, wat nu dan?” Ik had geen idee. Ik had meerdere sollicitaties gehad, maar eigenlijk waren dit voornamelijk sollicitaties op functies die “eventjes” niet mogelijk waren. Dus zodra we weer konden knallen, lieten ze mij dit weten.
Ik kwam toen op een functie bij de GGD terecht. Het Corona test afsprakennummer van de GGD. Door mijn ervaring in de evenementen schrok ik hier enorm van! En dit is waarom:
Ik werd snel aangenomen, Verklaring van Goed Gedrag erbij en hoppa ik kon beginnen. Ik kreeg zaterdag 30 mei 2020 een gespreksoefening dag met nieuwe collega’s in een zoom sessie waarbij je dus ook gesprekken ging oefenen die we die maandag 1 juni 2020 zouden gaan voeren. Daarin kregen we ook te horen dat we op het einde van de dag wat mails zouden krijgen met instructies om alles te kunnen installeren op je eigen computer. Zodoende gekregen. Dag was voorbij. Ik installeer alles wel eventjes op m’n vrije dag. Rond een uur of twaalf begon ik dan op zondag en ik kwam er maar niet uit. Het lukte niet en ik liep vast. Het klopte niet. “Doe ik nou iets verkeerd?” Al snel had ik m’n nieuwe collega’s gevonden en een grote WhatsApp groep aangemaakt (met zo’n 20 personen). Daar bleek dat echt bij iedereen hetzelfde probleem gaande was. HET LUKTE NIET!? Wat nu? Uitzendbureau gebeld, hoe vaak? Ja wel honderd keer! Niemand nam op, niemand nam op bij de GGD, niemand bij het telecom bedrijf. Ze hadden namelijk allemaal weekend. WEEKEND!? Ja weekend. Er zouden volgens mij meer dan 800 mensen tegelijk starten om te gaan bellen voor het afspraken nummer. Alleen degene die het aanspreekpunt waren, die we nodig hadden om klaar te staan voor het eerste test afspraken nummer ooit, hadden weekend…
Nadat ik 7 uur bezig ben geweest kwam ik erachter wat er miste met dit systeem wat ik niet kende. Er miste gewoon in de instructie (die even snel in Word was gemaakt volgens mij), ongeveer 2 á 3 stappen in het begin. Dus NIEMAND kwam verder! Nou uiteindelijk dus gelukt bij mij, filmpje gemaakt met een duidelijke uitleg van ongeveer 5 minuten en in de groepsapp en doorgestuurd. Gelukkig kwam het er dus op neer dat meerdere mensen het uiteindelijk lukte. Het was ongeveer 12u in de nacht voordat ik klaar was met iedereen helpen. Hup naar bed en de volgende dag beginnen aan m’n nieuwe werk.
De volgende dag lagen de lijnen er natuurlijk uit. Er was chaos. Wie is onze teammanager? Wie doet wat? Gelukkig had ik al snel met een teammanager en kon ik ook communiceren hoe erg het mis was gegaan de dag ervoor. Hij was hiervan op de hoogte en vroeg ons of het ons was gelukt. Dat was zo, maar hij vroeg; ‘hoe dan?’ Ik heb hem het filmpje gestuurd en die is toen rondgegaan naar alle andere medewerkers. Gelukkig stonden toen ineens een stuk meer mensen klaar, maar natuurlijk niet iedereen omdat velen gewoon geen goede PC hadden, totaal niet technisch waren etc.
In de weken daarop waren er natuurlijk wel meer problemen, maar het bellen was gaande. Hier merkte ik al snel op dat veel mensen echt doodsbang waren. Ze hadden klachten en wisten niet waar ze aan toe waren. Heel zelden sprak je iemand die echt heel ziek was, maar iedereen was erg bang. Maakt niet uit, wij zijn er voor ze om ze zo goed mogelijk te begeleiden. Ondertussen was ik organisatorisch veel aan het helpen en problemen bespreekbaar aan het maken. Dit hield natuurlijk na enige tijd op en ik was vooral heel de dag op m’n zolderkamer hetzelfde aan het doen. Hetzelfde riedeltje opnoemen bij een belletje. Verder kwam ik nergens, zag niemand. De tijd stond stil.
Na 2 maanden was ik er al klaar mee en heb toen nog even ergens anders gewerkt. Hier was ik lekker op kantoor, maar ook af en toe lekker buiten. Helaas zag de toekomst er bij dit bedrijf ook weer niet goed uit, dus het was beter als ik alvast verder ging kijken.
Gelukkig kreeg ik toen te horen dat ik kon werken voor het Bron & Contactonderzoek. Dus mensen die positief waren getest. Ik moest hen bellen, geruststellen indien nodig en precies uitzoeken waar de besmetting vandaag kwam. Met wie ze contact hebben gehad en de juiste informatie daarbij geven. Ook moest ik iedereen bellen om te adviseren wat ze moesten doen om het gevecht tegen het virus uiteindelijk te kunnen winnen of te adviseren hoe ze het virus zoveel mogelijk konden proberen te beperken.
Na een training van een week waren we klaargestoomd, en kon ik en ook weer andere nieuwe collega’s, beginnen. De training was een Word document met ongeveer 5 bladzijden aan vragen erin verwerkt. Hier moest ik de antwoorden die ik kreeg (voor het heilige bron & contactonderzoek waarop het RIVM zijn cijfers baseerde) op gaan invullen. Dit was uiteindelijk, als je alle informatie had, een hele grote tabel die je dan plakte in een systeem van de GGD. De verschillende soorten klachten werden eerst nog wel apart erin gezet. Maar na 2 maanden hoefde dit ook niet meer en was alleen een Word document voldoende. Hieruit haalde ze dus “betrouwbare” data dat werd gecommuniceerd met het RIVM. Hierin kon ik letterlijk alles zien van iedereen: data, medische gegevens, adresgegevens, telefoonnummers. Echt alles. Je sprak natuurlijk op een gegeven moment best wel wat mensen op een dag waardoor je wel een bepaalde indicatie had in hoe het ging met ze. Wat mij opviel was dat het vooral angst was. De meeste mensen hadden bijna niks, maar waren vooral bang. “Wat nu? Ga ik dood? Gaat mijn kind dood? Mag ik helemaal niks meer? Moet ik echt thuisblijven? Ik ben bij mijn grootouders geweest, gaan die nu dood?”. Ik ben toen in overleg gegaan met veel meer collega’s en die constateerde hetzelfde. Minister president Rutte hield ondertussen persconferenties die we dan samen keken (online) en we stonden altijd vol verbazing. Wat zegt hij nou? Hoezo veranderen ze niet van beleid? Waarom praat hij zo’n angst aan. Ja het is iets serieus en de capaciteit in de zorg in ziekenhuizen is een groot probleem, maar we moeten nu toch wel minder angst gaan aanpraten. De meeste mensen hebben niks. Van de mensen die kritisch waren werd de mond gesnoerd, want Rutte had alle informatie van het RIVM en het OMT. Rutte werd ook maar slechts geadviseerd. Ja oké, maar moet je dan niet gaan kijken of die informatie wel betrouwbaar is? Het onderzoek dat gaande is wordt vanuit een Word document gekopieerd in een systeem dat uit de jaren 90 komt ofzo. Hoe kun je hier fatsoenlijke data uithalen?
Sindsdien ben ik wat verder gaan kijken dan alleen persconferenties, kranten en “experts” op tv. Daaruit haal ik dat er echt helemaal niks van klopt: er wordt met informatie gespeeld, de manier waarop bepaalde situaties werden verwoord, de angst die werd aangepraat.
Wat ik ook denk dat gaande was is dat mensen eerder bang, stress en angst hadden. Niet perse door het virus, maar meer door de horror verhalen (die maar zelden voorkomen) die je in de media ziet. Niet: “We moeten leren leven met corona.” Maar: “We moeten doodsbang zijn, kijk uit!” Voor corona zei ik ook al: ‘Je hebt maar één leven, maar wat was de kwaliteit van dat ene leven?’ Leuke en geweldige herinneringen en momenten worden nu in 2 jaar tijd al niet meer gemaakt en gecreëerd. De dood bestaat en hoort bij het leven, maar wij denken om de een of andere manier dat we het kunnen winnen van de natuur. Of gaat het hier weer alleen om geld? Ik weet het niet, maar ik weet een ding zeker en dat is dat onze regering bezig is met het beleid om imagoschade te voorkomen. Ze veranderen hele wetten om burgers hun vrijheid af te nemen. Ze sluiten bedrijven. Mensen gaan echt letterlijk helemaal kapot aan de maatregelen. En dat is iets wat ik mijzelf ook afvraag. Er wordt constant geroepen “We doen het ook voor de zorg”, maar waarom passen we dan geen wetten aan die er voor zorgen dat Pfizer of Moderna niet onbeperkt winst mag maken en break-even te spelen of maar maximaal 10% winst bijvoorbeeld? Waarom dwingen wij hun dan niet? Het gaat toch om volksgezondheid? In 2020 heeft elk bedrijf om en nabij de 15 miljard winst gemaakt!? Dat geld hadden we dan ook weer in werving van het personeel voor de zorg kunnen stoppen?
Zelf ben ik niet tegen vaccins, alhoewel ik zelf niet gevaccineerd ben. Ik heb constant alles en iedereen geholpen, maar nu ben ik egoïstisch? Een “Wappie” als ik mensen bepaalde perspectieven uitleg. De meeste mensen zijn zo heftig bang gemaakt en dat is juist wat mensen zoals ik, beangstigd. Want dat houdt in dat mensen bereid zijn om heel ver te gaan.
Groetjes van Cindy, een zeer bezorgde burger en oud Call-agent, oud Onderzoeker, oud Coach, oud Werkverdeler van de GGD.
