Jasper heeft het syndroom van down en is bijna 50 jaar. Net voordat covid ons land bereikte is Jasper bij ons komen wonen. Een enorme stap voor zijn ouders, want daar had hij tot nu toe gewoond. Jasper is blij met een eigen woning en is graag in zijn woning. Ook heeft hij aansluiting gevonden bij zijn groepsgenoten. De ouders van Jasper hebben nadrukkelijk verzocht hem niet te laten testen of te laten vaccineren. Meteen na verhuizing moest Jasper in quarantaine, omdat er een “besmetting” was. Niemand was ziek. Omdat Jasper niet getest mag worden mag hij 10 dagen niet op de groep. Zijn ouders haalden hem naar huis waar hij niet wil zijn, want hij woont nu tenslotte zelfstandig. Het vaccineren begon toen en er kwam een feest. Jasper mocht niet naar het feest, omdat hij niet gevaccineerd was. De overige bewoners mochten wel naar het feest. Jasper begrijpt hier niets van.
Onder de gevaccineerde weer een “besmetting”. Niemand ziek, maar weer moest hij naar zijn ouders, vanwege de maatregelen. Ook werk kon niet doorgaan. Jasper is verdrietig. Uit de groep kwamen geluiden dat het niet goed is dat hij niet gevaccineerd is en daarom niet mee mag doen met alle leuke dingen. Jasper is nu voor de derde keer in quarantaine. En weer is er niemand ziek. Een collega wilde een zelftest afnemen, terwijl dit met klem is gevraagd niet te doen.
Jasper is niet de enige ongevaccineerde. Volgens het beleid is het vanzelfsprekend hier op deze manier mee om te gaan. Als begeleider kan ik dit niet begrijpen. Wat is het verschil tussen mij en hem? Waarom moet ik werken en moet hij in quarantaine? Zoekt het virus de verschillen tussen werknemers of bewoners? Een gesprek met collega s is onmogelijk. Zij gaan niet met mij in discussie, is de reactie en beleid is beleid. Dit heb ik op te volgen.
Vrijwilligers van sportclubs vragen wie er bij ons wel/niet gevaccineerd zijn en er wordt antwoord op gegeven. Als een ouder vraagt naar wie er besmet is wordt er geen antwoord gegeven, want dat heeft alles te maken met privacy. Meten met twee maten dus.
De boodschappen worden netjes bezorgd. Het bedrijf komt binnen (zonder mondkapje). Dit vindt niemand een probleem. Wel is het een probleem als ik het kapje niet op heb. Ik wil hem niet op omdat bewoners mijn mimiek moeten kunnen zien, zodat ze mij kunnen begrijpen. Opnieuw wordt hier met heel veel maten gemeten (nee niet die anderhalve meter).
Omdat ik geen kampbewaakster wil zijn en mensen onnodig op moet sluiten ben ik op zoek naar ander werk. Twee jaar heb ik geprobeerd een draai te geven aan hoe er met mensen om wordt gegaan, maar tevergeefs. Als dit voorbij is wil ik niet meer met dit soort collega’s samenwerken. Ik ben op, gefrustreerd en kan mijn werk niet meer met passie doen.
‘Jody’ zorgmedewerker gehandicaptenzorg
