Als begeleider in de gehandicapten zorg (VG 7) heb ik heel wat mee gemaakt. De doelgroep waar ik mee werk kan aardig agressief zijn. Met regelmaat word ik uitgescholden, bedreigd en zelfs soms geslagen. Toch ben ik pas angstig geworden toen er een tweedeling ontstond op de werkvloer tussen collega’s, ontstaan door het beleid omtrent corona.
Sinds recentelijk dienen wij verplicht een mondkapje te dragen op de woongroepen. Acht uur lang in een woonkamer met een mondkapje op werken op een plek welke eigenlijk veilig zou moeten voelen voor je cliënten. Tussendoor doen alsof er niets aan de hand is en gezellig (zonder mondkapje natuurlijk) met elkaar aan tafel zitten om avond te eten. Het spuug vliegt je hier om de oren, maar wat maakt jou het uit. Wij werken namelijk al 2 jaar in deze pandemie, in de frontlinie en als we iets hebben geleerd dan is het wel dat we niet bang zijn. Niet bang voor het virus in ieder geval. Ben je wel bang dan hadden we hier al die tijd niet gewerkt.
Tegenwoordig is het zo dat organisaties zoals de mijne zelf mogen bepalen wat voor beleid ze gaan hanteren. Dit zonder enige toezicht van een eventuele waakhond zoals bijvoorbeeld de Ondernemingsraad of daarboven nog de Vakbond.
Arbeidsomstandigheden worden klakkeloos veranderd onder het mom van ‘veiligheid’. Ben je het niet eens met het verplicht dragen van een mondkapje dan dien je verlof op te nemen op eigen kosten.
Daarnaast wordt er gediscrimineerd door ongevaccineerde cliënten wel in quarantaine te zetten wanneer een collega besmet blijkt te zijn geraakt. Dit in tegenstelling tot gevaccineerde cliënten die dat niet hoeven. Behalve dan als er symptomen van zijn, maar die vlieger gaat voor ongevaccineerde cliënten niet op: Per direct weer 5 dagen opgesloten in je kamertje…
Kritische collega’s zoeken elkaar tegenwoordig op. We worden namelijk steeds meer mond dood gemaakt en moeten nu zelfs thuis gaan zitten als we geen mondkapje willen dragen wanneer het in onze ogen niet nodig is. Veiligheid bestaat niet slechts uit het dragen van een mondkapje, veiligheid is veel meer dan dat. De cliënten (die overigens geen mondkapje op moeten) constant een onveilig gevoel geven door het permanent bedekken van je mond en ze zo herhaaldelijk te laten herinneren aan het virus. Vervolgens wanneer het nodig is, ze wel moeten fixeren, met al het lichamelijke contact (spuug als fysiek) wat daar soms gepaard bij gaat. De nadelen van het verplichten tot, lijken ook hier zwaarder te wegen dan de voordelen.
Wij zien echter dat de zorg gekaapt wordt. Zorg leveren vanuit je hart wordt steeds moeilijker gemaakt. Je dient nu vanuit angst, het bijdragen aan schijnveiligheid en volledige hypocrisie op de werkvloer te gaan staan. Het maakt niet uit hoeveel argumenten je hebt, als er maar geluisterd wordt naar de beleidsmakers. De zelfde beleidsmakers die vanuit hun ivoren toren nooit op de werkvloer zelf zullen staan. Die groep mensen die maanden lang hebben lopen vergaderen via beeld bellen vanuit huis. Die mensen die normaal maar aan één ding denken en dat is geld. Zij zien de zorg instelling die zij runnen slechts als een bedrijf. Zakenmannen en vrouwen die niets met cliënten te maken hebben. En dit soort mensen moeten wij blindelings gehoorzamen, omdat zij zogenaamd schijnen te weten wat echte zorg leveren is? We zijn gegijzeld, en ik kan niet wachten tot de mensen die nu het beleid tot aan de werkvloer er door heen drukken, weer terug kruipen naar kantoor en zich bezig houden met alles behalve hoe wij zorg professionals, de beste zorg leveren.
‘Cro’ begeleider gehandicaptenzorg
