Inleiding
Het was 20 maart 2021. Een bewogen dag die we nooit meer zullen vergeten. De waterkanonnen op het Museumplein en de regenboog boven dappere mensen in witte jassen. Daarna volgde de eerste spontane mars dwars door Amsterdam. Voor een gedeelte van deze groep mondde dit uit in de uren lange opsluiting op de Leidsekade.
In samenwerking met de veteranen hield iedereen; demonstranten en de “witte jassen”, z’n rug recht. Vóór vrijheid van demonstratie, vóór vrijheid van meningsuiting, vóór democratie, maar vooral vóór een veilige en vrije toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen.
De grote vraag voor veel mensen, maar ook voor de pers bleek te zijn: wie zijn toch die mensen in hun witte jassen? Zijn dit echt zorgmedewerkers? Voor deze drieluik laten we jullie kennis maken met een aantal zorgmedewerkers die op deze dag aanwezig waren en vertellen zij wat hen bewoog om voor het eerst in het wit zichtbaar te zijn voor de wereld om te laten zien dat ook zorgmedewerkers zorgen hebben en niet achter alle maatregelen staan.
Waarom was ik op 20 maart aanwezig?
Toen ik de beelden zag en verhalen hoorde van het buitensporige politiegeweld tijdens de vreedzame demonstratie een week eerder op het Malieveld in Den Haag, was ik geschokt. De demonstratie zou tot vier uur duren en een kwartier van tevoren werden de vreedzame demonstranten op brute wijze van het veld geveegd en zijn er mensenrechten geschonden zoals ik dat niet eerder in Nederland had gezien. Mensen kregen niet de tijd om te vertrekken. Zonder waarschuwing zijn demonstranten op hun hoofd en lichaam geslagen met wapenstokken, zelfs vanaf paarden, terwijl ze wegliepen van het veld. Een man die weerloos op de grond lag werd geslagen en door een politiehond, in opdracht van zijn baas, totaal onnodig aangevallen.
Zinloos en daarbij levensgevaarlijk.
Wat mij opviel, was dat het geweld door de politie zelf en in de media niet veroordeeld werd. Er werden zelfs geen Kamervragen over gesteld. Was dit dan normaal geworden? Demonsteren voor een goed doel mag in deze tijd kennelijk nog wel, maar demonstreren tegen het beleid van de overheid wordt genadeloos afgestraft. Dit zijn praktijken die horen bij een politiestaat, terwijl wij in een rechtstaat leven.
Dit voelde voor mij als zo’n groot onrecht dat ik in actie móest komen. Ik besloot in een witte jas op 20 maart naar het Museumplein te gaan voor het recht om te demonstreren en om onze stem te mogen laten horen. Ik was bereid om de klappen op te vangen van de ME om de vreedzame demonstranten te beschermen. En met mij meerdere artsen en zorgmedewerkers in samenwerking met de veteranen.
Bij onrecht heb je op te staan en dat heb ik gedaan op 20 maart. Ik had geen andere keus.
André Steketee,
Huisarts in Krommenie
