Inleiding
Het was 20 maart 2021. Een bewogen dag die we nooit meer zullen vergeten. De waterkanonnen op het Museumplein en de regenboog boven dappere mensen in witte jassen. Daarna volgde de eerste spontane mars dwars door Amsterdam. Voor een gedeelte van deze groep mondde dit uit in de uren lange opsluiting op de Leidsekade.
In samenwerking met de veteranen hield iedereen; demonstranten en de “witte jassen”, z’n rug recht. Vóór vrijheid van demonstratie, vóór vrijheid van meningsuiting, vóór democratie, maar vooral vóór een veilige en vrije toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen.
De grote vraag voor veel mensen, maar ook voor de pers bleek te zijn: wie zijn toch die mensen in hun witte jassen? Zijn dit echt zorgmedewerkers? Voor deze drieluik laten we jullie kennis maken met een aantal zorgmedewerkers die op deze dag aanwezig waren en vertellen zij wat hen bewoog om voor het eerst in het wit zichtbaar te zijn voor de wereld om te laten zien dat ook zorgmedewerkers zorgen hebben en niet achter alle maatregelen staan.
Bijdrage EHBZ – Jan Vingerhoets
Het was maart 2021. Kort tevoren was ik via de televisie getuige geweest van het op brute wijze neerknuppelen van weerloze vreedzame demonstranten door de ME. Ik besloot dat ik niet langer kon zwijgen. Ik wil nooit tegen mijn kinderen hoeven zeggen dat ik het niet geweten had. Dat ik weggekeken heb op het moment dat onze democratie onderuit gehaald werd. Daar neem ik risico’s voor, dat is mijn motivatie.
Voor de demonstratie op 20 maart besloten we met een groep zorgverleners samen met de veteranen herkenbaar aanwezig te zijn en een beschermende ring te vormen om de demonstranten heen. Onderweg naar Amsterdam schreef ik op mijn Linked In pagina:
“Met ontzetting het excessieve politiegeweld gezien bij de vreedzame manifestatie van vorige week. Eerder was mijn vrouw daar en zag met eigen ogen hoe er grof geweld werd gebruikt zonder enige aanleiding.
Dit kunnen we echt niet laten gebeuren met ons land, dat ooit een voorbeeld van vrijheid en verdraagzaamheid was. Ik voel dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen voor ons land, en vooral voor de generaties na ons. We gaan nu deelnemen aan de bijeenkomst in Amsterdam. Absoluut geweldloos in witte doktersjas, net als vele anderen uit de zorg.
Zal de politie geweld gebruiken tegen volstrekt vreedzame zorgverleners? Spannend? Absoluut, maar het voelt als een morele plicht.”
In de lentezon staan we daar, hand in hand, pal achter de veteranen. Grote auto’s van de politie produceren fijne nevelen, de zon ontleedt het licht boven ons fijntjes in zachte pastelkleuren.
Het contrast met de dreiging die moet uitgaan van mannen met honden kon niet groter zijn. Het is kafkaësk, want deze maatregelen worden volstrekt onnodig ingezet tegen een groep volstrekt vreedzame demonstranten. Ik besef dat er iemand iets moest doen om de situatie te doorbreken. En ik denk dat ik dat nu even ben. Durf ik dat wel?
Nee. Maar het moet wel.
Een van de mannen in de veteranenlinie voor me ziet er uit alsof hij vast vaker gedemonstreerd had dan ik. “Denk je dat ik in elkaar geknuppeld word als ik op die ME af stap?” vraag ik.
“Nou, dat zullen ze niet als eerste doen, maar zeker weten doe ik het ook niet”, is het geruststellende antwoord.
Ik schat in dat het moet lukken, haal even diep adem en stap op een van de ME-ers af. Een tekst heb ik niet in mijn hoofd dus ik praat wat op hem in en vertel hem dat ik denk dat dit voor hem ook geen situatie is waar hij blij mee is. Dat we allemaal voor hetzelfde doel strijden: behoud van de rechtstaat. En dat niemand hier ook maar enige bedreiging vormt. Ik weet niet meer precies wat ik gezegd heb. Hij prevelde iets wat instemmend klonk maar niet verstaanbaar was.
Na een kort gesprekje keerde ik terug naar de groep. Ik voelde dat hier de oplossing lag, riep alle witte jassen op om kort met de ME-ers te spreken en dan de demonstranten op te roepen om te achter ons aan eervol vertrekken: ons punt was gemaakt. Langer wachten zou tot escalatie leiden met alleen verliezers. Het doel was nu om iedereen weer veilig en ongedeerd te kunnen laten vertrekken. En dat lukte. Na het vertrek ontstond er spontaan een mars die ons het centrum van Amsterdam inleidde. Het vastzetten, met honden bewaken en in bussen afvoeren van de vreedzame demonstranten vond plaats tijdens deze mars. Dit was een ontzettend kinderachtige actie waarvoor veel politieagenten zich vermoedelijk geschaamd hebben en die de onmacht van de politie benadrukte. Het effect was vooral dat de solidariteit nog groter werd: alle demonstranten, die ver buiten de stad gedumpt waren, werden binnen enkele minuten door sympathisanten opgepikt.
Wat was ik trots op allemaal…
Jan Vingerhoets,
Huisarts