Als maatschappelijk werker maak ik me zorgen om het sociaal werk in Nederland. Gemeenten praten veelal over de ‘harde kant’. Het gaat daarbij vanuit bestuurlijk niveau vaak over geld, afgebakende doelen, zo efficiënt mogelijk en op hoog tempo de cliënt op eigen benen helpen. Tegelijkertijd worden de administratieve lasten hoger en ben je soms bijna meer tijd kwijt aan je verantwoordingen dan aan het daadwerkelijk helpen van je cliënt. Gelukkig zijn er veel consulenten die echt richten op de menselijke maat, maar ook zij hebben de regelgeving te volgen.
Terwijl alles duurder wordt voor de zorgaanbieder, is er nauwelijks indexatie van de zorg tarieven. Zorgorganisaties krijgen het daardoor steeds zwaarder en hebben het financieel moeilijk. We werken onder een hele hoge werkdruk waar soms weinig waardering voor is. In tegendeel, we krijgen er formulieren en verantwoordingen bij zodat men kan controleren of wij het allemaal wel goed doen en met een eerlijk hart het werk uitvoeren. Formulieren in plaats van een werkbezoek, waarin je echt contact met elkaar maakt en elkaars passie en missie kan leren kennen.
Onderzoek wijst uit dat het merendeel van de zorgorganisatie verwacht méér personeel in te moeten zetten om hetzelfde werk te kunnen doen, terwijl daar minder geld voor beschikbaar is. Budgetten worden gekort en er worden complexere problematieken neergelegd bij teams die dit niet gewend zijn. Zorgelijke ontwikkelingen. Terwijl de gemeente continu spreekt over het moeten verlagen van zorguitgaven, stelt de overheid midden in crisis te zullen bezuiniging op stijgende zorguitgaven. De coronacrisis leidt tot meer psychische nood, met alle gevolgen van dien. Onze stem, onze zorg om de samenleving, moet gehoord worden.
Rianne, maatschappelijk werkster
