Als verpleegkundige heb ik een eed afgelegd en heb ik beloofd dat ik mij, binnen het kader van mijn beroepsuitoefening, inzet voor de bevordering van de volksgezondheid en het welzijn van de samenleving.
Kijkend naar de beroepscode heb ik mij als verpleegkundige kritisch op te stellen en zelf na te denken omdat ik mij niet kan en mag verschuilen achter een ander. Vragen stellen dus. En vragen stellen, dat heb ik gedaan de afgelopen tijd. Bij veel verschillende partijen. Tot op heden blijven voor mij de volgende vragen open staan omdat antwoorden uitblijven…:
- Waarom geeft het RIVM aan niet het advies van de WHO op te willen nemen in haar eigen richtlijn? Het advies dat zegt dat, om een diagnose covid-19 te kunnen stellen, het van belang is dat naast een test een arts op basis van anamnese een klinische diagnose stelt. Ik vraag me af in wiens belang is het om dit advies niet op te volgen?
- Hoe kan het toch dat in de LCI-richtlijn voor het RS-virus staat dat chirurgische maskers voor zorgverleners niet helpen tegen virale overdracht door druppels en in de LCI-richtlijn voor covid-19, waarbij eveneens uitgegaan wordt van druppeloverdracht, een chirurgisch masker wel volstaat?
– Hoe blijven ziekenhuizen financieel gezond terwijl reguliere zorg is afgeschaald? In 2019 werd door een verzekeraar een pilot van een huisarts stil gezet. Niet omdat deze pilot faalde maar omdat deze te goed werkte. De huisarts werkte vanuit de visie “Positieve gezondheid” waarmee hij het aantal verwijzingen naar een ziekenhuis sterk wist te reduceren. De zorgverzekeraar zette de pilot on hold omdat het ziekenhuis in de regio in financieel zwaar weer dreigde te komen omdat het aantal verwijzingen achter bleef. In 2020 zijn er landelijk ruim een miljoen minder verwijzingen geweest vanuit de eerste lijn naar een specialist. Dat moet nogal wat doen met de productie die een ziekenhuis kan draaien. Zou het kunnen gebruiken van de icd-10 codes voor covid-19-verdenkingen en -bevestigingen, ongeacht de reden van opname, een prikkel kunnen zijn om weer extra inkomsten te kunnen genereren om het financiële huishoudboekje gezond te houden?
Stichting NICE houdt alle covid-opnames bij. Op hun site kan ik lezen dat de registratie covid(verdacht)opname niet de reden van opname hoeft te zijn. Via de site van het RIVM worden de gegevens aangeleverd door de GGD’s van alle meldingen van opnames die daadwerkelijk vanwege covid zijn. Zij krijgen dit aangeleverd door ziekenhuizen zelf, zo vertelden verschillende GGD-medewerkers mij, toen ik hier navraag over deed. Een aantal ziekenhuismedewerkers vertelden mij dat zij een vast persoon hadden die dit inderdaad doorgaf aan de GGD van hun regio. Eind juni zag ik dat het verschil tussen de registratie door de GGD’s en de registratie van stichting NICE inmiddels is opgelopen tot ruim 42 duizend meldingen. Op een totaal van zo’n 70 duizend geregistreerde covidopnames vind ik dit erg veel. Is het dan echt zo dat zo’n 60% van alle mensen die geregistreerd staan als covid-opname een andere reden van opname hadden? Wanneer deze GGD-cijfers, die wekelijks te downloaden zijn op de site van het RIVM, niet accuraat zouden zijn, waarom zouden ze dan wel netjes worden bijgehouden? Wanneer er in de media en in de kamer wordt gesproken over covidopnames, waarom wordt dan alleen het totaal aantal geregistreerde mensen benoemd en niet alleen zij die daadwerkelijk zijn opgenomen vanwege het virus?
– Wil een patiënt de indicatie voor ic krijgen, dan moet hij/zij flink ziek zijn. De gemiddelde behandelduur op de ic bij covid-19 is 17 dagen, lees ik op de site van Stichting NICE. Hoe is het te verklaren dat er bijvoorbeeld alleen al in mei 2021 dagelijks gemiddeld 4 personen werden geregistreerd die binnen 3 dagen het ziekenhuis alweer verlieten, nadat zij waren geregistreerd als “covidopname op de ic”? Sommigen zelfs al na 1 dag. Uit de richtlijnen van de Federatie Medisch Specialisten kan ik opmaken dat cardiovasculaire problematiek aangemerkt mag worden als covid-verdacht. Volgens hun eigen websites lees ik dat bij de meeste ziekenhuizen de eerste harthulp/CCU (Cardiac Care Unit) en IC met elkaar zijn verbonden. Ook kan ik uit verschillende patiëntenfolders opmaken dat de meeste mensen binnen 72 uur het ziekenhuis weer verlaten nadat zij zorg hebben ontvangen op de CCU. Zou het zo kunnen zijn dat een ziekenhuis de icd-10 code “covid verdenking” schrijft waardoor deze registratie de boeken ingaat als “covid-opname op ic” terwijl dit eigenlijk een korte opname op de CCU was na hartklachten?
– Hoe kan het dat in de vaccinatie-uitnodiging staat dat, wanneer je de afgelopen 6 maanden een positieve test hebt gehad, je maar 1 ipv 2 injecties hoeft te ontvangen? De GGD kon mij niet vertellen op welke wijze er bij een positieve test achterhaald kon worden wat de cT-waarde is van de test. De GGD vertelde mij dat zij deze gegevens niet ontvingen van het laboratorium. Ook de huisarts, die door de GGD in kennis wordt gesteld van de positieve test, krijgt geen cT-waarde te horen. De diverse onderzoeken die ik er op heb nagelezen geven aan dat bij een cT-waarde van 34 of hoger, de viruskweek niet te reproduceren is. Je bent dan dus niet besmettelijk. Heb je flink wat klachten, dan is het aannemelijk dat je viral load duidelijk aanwezig is. Bij een cT-waarde onder de 20 is deze altijd te reproduceren. Je maakt de infectie er dan aantoonbaar door waardoor je immuunsysteem aan het werk gezet wordt en ben je ook besmettelijk. Maar wat nu als je geen klachten hebt. Met laboratoria die werken met cT-waarden tot wel 45, zegt dat dus helemaal niet over de mate waarin je, bij een positieve test, een eventuele infectie hebt doorgemaakt. Wanneer zelfs een huisarts geen cT-waarde heeft om mee te werken, hoe kan hij of zij dan inschatten of een infectie actief is doorgemaakt en adviseren of 1 injectie volstaat? Een positieve test op zichzelf zegt immers niets.
– In een uitzending van Argos hoorde ik een kinderpsychiater vertellen dat het aantal jongeren dat een poging doet tot zelfdoding of hier zelfs aan komt te overlijden, in het eerste kwartaal van 2021 significant is toegenomen. Vanaf 2015, rond de transitie naar de gemeentes, knelt het op heel veel vlakken binnen de jeugdzorg. In 2020 zijn er volgens het Nederlands Jeugdinstituut 62 jongeren onder de 20 jaar overleden ten gevolge van suicide. Vanaf 2015 waren dit 295 jongeren. Wat maakt dat er nu zo ontzettend veel geld en moeite wordt gestoken in het mogelijk gaan maken om deze leeftijdsgroep te voorzien van een vaccin voor een ziekte waar zij prima tegen bestand zijn terwijl deze groep veel beter geholpen is met passende zorg?
Anja- verpleegkundige
