Je zat daar op een randje.
De stoelen en tafels stonden opgestapeld met een dikke ketting eromheen.
In je hand een papieren bekertje koffie, je haren lang, de scherpe groeven in je gezicht.
Een voorzichtige glimlach mijn kant op.
We raakten aan de praat.
Vandaag, 3 maanden erna, zou je je vrouw weer mogen zien.
Je vertelde me dat ze vlak voordat het virus uitbrak opgenomen was.
Het deed jou zoveel pijn, je kon niet meer voor haar zorgen.
“Had ik haar maar niet weggebracht, dan had ik haar nog kunnen zien”.
Een knuffel en een kus.
Je voelde je zo schuldig, zo kwam het bij mij over.
Toch was je blij haar weer te kunnen zien, maar toch ook bang dat zij jou niet meer herkennen zou.
Je vertelde dat je altijd graag een kopje koffie dronk, hier op het terras, of in het restaurant. Een rustig hoekje, krantje erbij en een praatje met de mensen om je heen.
Je miste de sociale contacten, het was stil thuis.
Alles was weg, zomaar opeens
Een paar weken later op een zonnige dag trof ik je weer op dezelfde plek.
Je keek mij aan…
“ Ze kent me niet meer “
Veel emoties gingen door mij heen, van boosheid tot verdriet.
Toch ging je nog elke dag naar haar toe. Haar glimlach deed je zoveel goed.
Het is maar een verhaal, zomaar op straat.
Een verhaal wat zoveel los gemaakt heeft bij mij.
Ik ben zorgverlener in de thuiszorg.
Nu zo’n 32 jaar. Ik heb zoveel meegemaakt en gezien.
Pijn, leed, gelachen en gehuild.
Wat er nu gebeurt heb ik echter nog nooit mee gemaakt.
Ik doel dan op de angst, het dwingen, het vertrouwen is zoveel minder, de polarisatie
mensen opsluiten om ze te beschermen.
Van de ene op de andere dag belanden we in het nieuwe normaal.
Mijn streven is mensen helpen, niet beschermen.
Een mens weer laten vertrouwen in zichzelf, ook al zijn er lichamelijke of geestelijke beperkingen.
Kwaliteit van leven en het welzijn van de mens staan bij mij voorop.
Gezondheid is zoveel meer dan voorkomen van Corona .
Helaas wordt dat nog steeds niet door iedereen gezien.