Maskers rondom baby’s en kinderen

Wij als mens maar zeker als verloskundige zien een pasgeboren baby als een minimensje, als wondertje die helemaal puur is en die de wereld moet gaan ontdekken met de geruststelling van de moeder en vader. Alles is nieuw en alle verbindingen in die prachtige mini hersenen zijn nog niet definitief en worden in de eerste levensjaren aangelegd tot ze leren van ons en hun omgeving zodat ze kunnen wat wij ook hebben geleerd: communiceren met hun omgeving. De wereld is voor een baby een enorme legpuzzel met allemaal stukjes die in elkaar moeten vallen als een puzzel.

Pas na drie maanden weten baby’s wat ze kunnen verwachten als je ze aankijkt, ze verwachten dan een gezicht te zien die hen door de meest ingewikkelde mimiek laat begrijpen wat we bedoelen: bevestiging of afkeuring. Alles gaat om lichaamstaal en elk spiertje in het gezicht doet er toe. Een bewegingsloos gezicht maakt hen bang. Hier zijn al vele onderzoeken naar gedaan. Als het grootste deel van de communicatie via de mimiek van de mensen om een baby heen gaat, wat doen al die gemaskerde mensen met deze ontwikkeling van een baby? Wordt hierbij stilgestaan door onze beleidsmakers? De inprenting op deze leeftijd is van essentieel belang om menselijke communicatie te begrijpen. Welke ontwikkelingsproblemen kunnen we gaan verwachten als we maskers rondom kleine kinderen en baby’s als normaal gaan zien?

‘Jantien’, verloskundige