Nadat ik mijn verhaal gedaan had, was de eerste reactie van een medestudent dat ik naar video-land moest kijken want daar werd een documentaire uitgezonden betreft ex-corona patiënten. Hij dacht dat ik de corona-pandemie niet serieus nam, en daarom tipte hij mij de video-land documentaire. Vervolgens zei de docent, dat ik het wel echt serieus moest nemen ”want het is niet zomaar een griepje”, de docent vertelde dat ze had gelezen dat er een jong meisje uit het buitenland op de IC had gelegen met corona.
Na deze reacties durfde ik geen weerwoord meer te geven, ook al klopte het naar mijn idee niet wat er gezegd werd. Want video-land verhalen zijn nog altijd anders dan wat er werkelijk om je heen gebeurt. De media kan gemakkelijk een verhaal manipuleren…
Natuurlijk liet ik het er niet allemaal bij zitten, ik deed een onderzoek naar de kwaliteit van leven bij palliatieve zorgvragers in de thuiszorg. En concludeerde met dit onderzoek dat de kwaliteit van leven zeer was afgenomen. Later had ik een één op een gesprek met de betreffende SWL-docent, ik kaartte de gegevens uit mijn onderzoek aan. Ineens stelde de docent ook kritische vragen, zo vroeg ze zich af of het mondkapje wel effectief was, en gaf ze aan dat ze mijn zorgen omtrent de maatregelen wel begreep.
Wat mij verbaasde was dat ze dit pas zei in een één op een gesprek en dat we het hier gezamenlijk in de klas niet over konden hebben, alsof kritische vragen stellen ineens een taboe was, terwijl we worden opgeleid om kritisch te denken en een onderzoekende houding aan te nemen.
‘Lesley’, thuiszorg verpleegkundige in opleiding
