Ik werk als verpleegkundige in een praktijk met 8 huisartsen.
Het al dan niet verplicht moeten vaccineren tegen Corona heeft bij ons in de praktijk al het nodige stof doen opwaaien. Eind 2020 zorgde de eerste discussies voor hoog oplopende meningsverschillen waarbij termen als ‘Wappie’ en ‘complotdenker’ niet werden geschuwd om medewerkers die vragen en twijfels hadden over het nut en de veiligheid van corona vaccinaties de mond te snoeren. De veilige en open werksfeer die we al jaren hadden, bleek niet bestand tegen de corona-angst aan de ene en vaccinatie-twijfel aan de andere kant.

Dankzij de inspanning van NU’91 werd duidelijk dat vaccinatie niet verplicht kon worden. Dus werd de overredingskracht van huisartsen op hun assistentes ingezet. Dat werkte beter, veel mensen gingen overstag. Ik had mezelf redelijk ingelezen en ging niet overstag samen met enkele collega’s. Voor de twijfelaars werden online RIVM scholing over de vaccins aangeboden in januari. Daarbij was de mogelijkheid om vragen te stellen.
Mijn vraag was de volgende: Als ik het artikel van Peter Doshi in BJM lees, schrik ik van hoeveel er nog onduidelijk is, hoe dun het bewijs voor effectiviteit is, hoeveel later pas duidelijk zal worden en hoeveel van de onderzoekdata de komende jaren nog niet ingezien mag worden. Nou kan ik me er nog iets bij voorstellen groepen die groot risico lopen, te vaccineren met een vaccin die met een noodprocedure voorlopig is goedgekeurd, maar ik heb er moeite mee, dit te verkopen aan mijn jongere gezondere patiënten die met vragen komen. Tevens hoor ik hier niets over terug in de informatiecampagne van de overheid, hoe eerlijk is dat? Kunnen we dan nog spreken van informed consent?

Helaas werd deze vraag genegeerd tijdens de scholing en geen van de huisartsen had hier een weerwoord op, want niemand had de moeite gedaan om zelf onderzoek te doen. Ze hadden alleen de standaard informatie van NHG en RIVM gelezen en gingen er blindelings vanuit dat die informatie wel zou kloppen. Dat ik verder zocht, vonden ze getuigen van achterdocht.

Zo kwam het, dat naast de 63-64 jarigen ook bijna alle praktijkmedewerkers werden gevaccineerd met Astra. Ongeveer de helft werd er een paar dagen flink ziek van, velen kregen koorts, enkelen hebben weken daarna nog dikke klieren. Niemand heeft melding gemaakt bij het Lareb.
Toen Astra gestopt moest worden i.v.m. bijwerkingen, had ik verwacht bij die vaccin-pushende huisartsen enig schuldgevoel te zien, maar niets was minder waar. Het enige wat ze ervan vonden, was dat het zo zonde was dat vaccins nu imago schade opliepen. Ik sta er iedere keer weer van te kijken dat intelligente mensen als huisartsen, zich zo eenzijdig kunnen informeren. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ze het met de beste bedoelingen doen. Oók als ze tegen een collega schreeuwen ‘als jij die tweede prik niet neemt ga je dood, wil je dat dan?’. Dan doen ze dat uit zorg en vanuit de overtuiging dat mijn collega (gezonde 30er) echt baat zal hebben bij die prik.

Brieven die huisartsen ontvingen over de mogelijk nadelige gevolgen van experimentele vaccinatie en hun verantwoordelijkheid in goede voorlichting, werden lachend bij het oud papier gegooid. Omdat ze niet van de juiste instanties kwamen, hoefde ze niet serieus genomen te worden. Vragen en twijfels werden geridiculiseerd en zo werd het steeds stiller… collega’s durven geen vragen meer te stellen of twijfels te uiten over vaccins of maatregelen. Mensen houden hun mond en ik moet met schaamte bekennen dat ik dat ook doe. Ik heb het gevoel dat ik niet anders kan, wil ik in deze situatie enige geloofwaardigheid behouden, moet ik niet zeggen wat ik echt denk. Dat is de enige manier om in deze situatie af en toe zaadjes te kunnen planten en een klein beetje ander geluid laten horen, maar vooral niet te hard, want dan word ook ik een Wappie en hoeft niemand meer naar mij te luisteren…
‘Kelly’ verpleegkundige POH