De afgelopen 22 jaar ben ik werkzaam in de zorg. Van dichtbij heb ik ervaren wat de maatregelen bij cliënten doen d.m.v. testbeleid, verplicht 10 dagen in quarantaine en soms na een week of een aantal dagen opnieuw 10 dagen in quarantaine omdat één van de zorgpersoneelsleden weer positief getest was. Het was een periode van 22 jaar hollen naar abrupt op de rem! De zorg stond bij ons stil.
Regelmatig werden kantoordagen ingepland, want daar was ineens alle ruimte en tijd voor. De dagen duurden lang om je tijd zien door te komen. We deden diversen klusjes binnen het team waar we nooit aan toe waren gekomen. Onderling merkte je aan elkaar dat het hangen en de verveling het ook niet helemaal was. Je was het gewoon niet gewend.
Afijn, de maatregelen hebben veel met mij gedaan. Na 20 jaar bij dezelfde werkgever te hebben gewerkt verloor ik mijn baan omdat ik zonder mondkap op mijn werk verscheen. Het was vanaf het begin al meteen duidelijk dat ze niet meer met mij verder wilden omdat ik als OR lid aangesproken werd door personeelsleden dat er geen dialoog binnen de organisatie was. Er was veel ruis in de wandelgangen over ‘anders denken’ vanwege eenzijdige geluiden d.m.v. test- en prikdwang op cliënten en zorgpersoneel. Als OR probeer je zaken binnen de commissies en het bestuur bespreekbaar te maken, je bent er voor het personeel. Al met al werd het juridisch en werd het op een mondkapje gegooid waardoor ik niet meer welkom was op het werk.
Daar bleef het in mijn leven niet bij. Ook van de andere kant als mantelzorger kreeg ik te maken met de gevolgen van de maatregelen. Tot de vaccinatie van mijn moeder was zij een gezonde zelfstandige vrouw van 72 jaar die direct na de eerste vaccinatie in een vasculaire dementie terecht kwam. Ineens stond ik als zoon aan de andere kant van de zorg. Ik merkte al direct op dat er geen ruimte was om het over prikschade te hebben tijdens de familiegesprekken. Ook vanuit de geriater (oudergeneeskunde) werd daar inhoudelijk niet op gereageerd. Als familie word je aangekeken alsof je compleet van het padje af bent. Er komt geen reactie, je wordt aangekeken en daar blijft het bij.
Ik weet hoe het in de zorg ging tijdens de pandemie, en ik weet zo langzamerhand de trucjes vanuit bestuursleden en het management wel qua afwerklijstjes op personeel die anders hun baan verliezen als je kritisch bent en het bespreekbaar maakt. Mijn grote zorg is dat er ontzettend veel mensen zijn die vaccinatieschade hebben opgelopen en artsen nergens in een computer systeem vaccinatieschade kunnen registreren, alleen covid.
De maatschappij krijgt een vertekent beeld voorgeschoteld waardoor het nu lijkt alsof covid-19 vaccinatieschade helemaal niet voorkomt. Wat vinden huisartsen hier zelf eigenlijk van? Vanuit het Lareb werd mijn melding niet meegenomen betreft vaccinatieschade bij m’n moeder. Het was te gecompliceerd. Je wordt in de kou gezet en volledig genegeerd.
Het leek mij dan ook belangrijk door zelf het initiatief te nemen en een steunpunt op te zetten voor mensen die schade hebben opgelopen door één van de covid-19 vaccins. Tevens voor familieleden vind ik het noodzakelijk dat er een plek is waar mensen terecht kunnen met hun verhaal. Sommige mensen willen hun verhaal graag kwijt via mailverkeer d.m.v. een luisterend oor en anderen kiezen ervoor om hun persoonlijke verhaal op onze website te publiceren. We laten de keuze helemaal zelf over aan de mensen.
Het is nodig dat covid vaccinatieschade meer onder de aandacht wordt gebracht. Daarnaast hoop ik dat steeds meer mensen op gaan staan door iets op te zetten waardoor taboes worden doorbroken en er weer ruimte ontstaat voor een gesprek zonder oordeel.
Onze website voor vaccinatieschade is te vinden op: www.steunpuntcvs.nl
CVS staat voor: Covid Vaccinatie Schade
Zorgmedewerkers verenigd, ik wil jullie bedanken voor het goede werk wat jullie doen.
Namens Jacques, zorgmedewerker en mantelzorger
