Ik ben nu 6 jaar werkzaam op een kinderafdeling. Er wordt veel te weinig aandacht gegeven aan de neven effecten die corona op kinderen heeft. Er zijn patiënten die nu ondergesneeuwd worden omdat er geen plek of aandacht is voor hun aandoening.
Op de kinderafdeling worden kinderen tussen 0 en 16 jaar opgenomen.
Sinds een half jaar zie ik een toename van patiënten met anorexia, psychische aandoeningen en zelfmoord pogingen. Onder psychische aandoeningen komen depressie en conversie veel voor. Conversie komt ook voor bij jongere kinderen. Dit ontstaat door stress of een traumatische ervaring.
Eetstoornissen zijn vooral toegenomen onder meisjes tussen de 12 en 16 jaar.
Dat zijn vaak kwetsbare kinderen. Als de anorexia niet op tijd behandeld wordt belanden deze kinderen in een depressie en krijgen suïcidale gedachtes.
Deze kinderen en gezinnen weten zich geen raad. Als hun gezondheid in problemen komt komen ze in het ziekenhuis terecht. Maar zodra de ondervoeding stabiel genoeg is worden zij naar huis gestuurd en moeten wachten op hulp. Want mentale hulp of ondersteuning kan het ziekenhuis niet bieden. Dat wachten op hulp kan wel 6 tot 12 weken duren. In deze weken kan het kind psychisch sterk achteruit gaan. Zelf verwonding is dan vaak een gil om aandacht en hulp.
Het is een zeer kwetsbare groep.
Zelfverwonding en zelfmoord pogingen komt veel voor in deze groep. De pogingen worden vaak gedaan met innemen van medicatie.
Tijdens mijn werk vraag ik vaak door waarom het zo uit de hand gelopen is. Er wordt dan aangegeven dat de lockdown het laatste zetje heeft gegeven. Geen school, geen sport, afspreken met vrienden kon niet meer. Dan nemen de gedachtes het van je over. Vaak is er veel stress thuis.
Dit vind ik erg moeilijk om te zien. Deze kinderen kunnen nergens gelijk terecht. Ik ben één van de weinigen op de afdeling die de andere kant van corona wilt weten en onderzoeken.
De maatregelen moeten zo snel mogelijk stoppen!
‘Charlotte’ kinderverpleegkundige
