Ik wil mijn verhaal vertellen en ik hoop dat ik in een werkomgeving kan komen, waar ik net zo kan werken als ik nu doe, maar dan met mensen die het wél begrijpen!
Sinds februari 2020 ben ik huiskamermedewerker in een verpleeghuis voor mensen met dementie en dit is mijn mooiste baan ooit! Ik maak gemakkelijk contact met de ouderen, ik ondersteun collega’s en ben er voor de mensen om hen nog waardevolle momenten te geven; tijdens het ontbijt, lunch of avondeten; voor een luisterend oor, een knuffel, voor begrip, om rust te brengen, of juist voor een activiteit, beweging of spel, dus ook voor de gezelligheid. Ik heb elke dag een mooie dag!!
Ook in de eerste lockdown. Na de eerste persconferentie voelde ik dat het serieus was, eerst leek het ver van mijn bed, nu kwam het dichtbij: “O, jee, ik werk met ouderen. We moeten ze beschermen”.
Ik hield me aan de maatregelen. Ik was voorzichtig. Er werd op werk uitgelegd dat er een virus was en dat wij ervoor wilden zorgen dat het bij ons vandaan bleef. Zo werden de richtlijnen keurig gevolgd. Bewoners probeerden het te begrijpen, maar toch was er veel verwarring: “Waarom mag ik niet naar het winkeltje; “Waarom komt mijn dochter niet?”
Helemaal in de war wanneer ze moesten videobellen middels een IPad en intens verdriet. Geen vrijwilligers die eropuit gingen met de mensen, geen activiteiten meer beneden in de zaal. Geen live bezoek, geen knuffels, pas veel later werden er dingen geregeld voor ontmoetingen achter het raam en de familie aan de andere kant daarvan, via de tent buiten. De bewoners begrepen er niets van. Er was eigenlijk niet veel aan de hand nog, maar alles uit voorzorg. Er is een lange periode geweest waarin we werkten zonder mondkapje, het bleef rustig.
In mei 2020 zag ik Willem Engel bij Café Weltschmerz en hij opende mijn ogen. In diezelfde periode of kort daarna, zag ik video’s van Huig Plug over het reilen en zeilen in Den Haag, schandalen, doofpotten, SDG’s. En mijn ogen werden verder geopend. Ik volgde hen en andere mensen, professoren als Theo Schetters en Pierre Capel, die andere informatie gaven dan ik zag in nieuwsberichten of op gangbare televisiekanalen. Dus kwam ik steeds meer te weten over het immuunsysteem, infectie, besmetting, over PCR-testen, mondkapjes, WEF, WHO, en wat je kunt doen om gezond te blijven of weer te worden! Vanaf dat moment ben ik me gaan uitspreken en voelde ik noodzaak om te demonstreren en ben dan ook frequent aanwezig geweest.
Er is in het najaar van 2020 wel veel gebeurd. Er zijn best wat bewoners overleden. Verzorgenden hielpen bewoners met klachten, kregen zelf klachten, sommigen waren lang uit de running.
Ik, als huiskamermedewerker, ben toen op andere woningen en clusters gezet, dus juist niet op de ‘Covid-woningen’.
In die tijd, waren we net overgegaan op het dragen van mondkapjes. Na een zekere periode moesten we er toch aan. Ik wist inmiddels dat dat geen zin had en wat voor schade het veroorzaakt. Alles in mij zei me; “NEEE, dat niet!” Ik was boos. Ik heb gemaild, vragen gesteld, over de ventilatiesystemen, over het nut van de kapjes etc. Van een medewerker Hygiëne en Infectiepreventie-ziekten kreeg ik een onbevredigend antwoord. Ik ben onder protest het mondkapje gaan dragen. De bewoners verstonden/verstaan me niet en zagen/zien mijn gezicht niet, wat sowieso heel onprettig is in communicatie. Ik heb hem soms, enkele seconden, op. Het grootste deel van de werkuren hangt hij onder m’n kin.
Langzaamaan werd duidelijk dat er een “vaccin” zou komen dat de ouderen zou “beschermen”. Door mijn bronnen wist ik wat dat zou betekenen. Ik heb zoveel gehuild, en soms nog.
Zou er een mondkapverplichting komen of verplicht testen? Na maandenlange stilte in het huis was er afgelopen zomer een enkel buitenoptreden van de activiteitenbegeleiders of artiesten mét mondkapje… Heel triest en achterlijk. Dat wij ze moesten dragen was één, maar een bewoner die 3x in de week een nierdialyse in het ziekenhuis moest hebben en in de gang wachtte op de taxi, moest het ook dragen. Té zot, echt.
En daarna prikken…?
Ik had uitgesproken naar collega’s als ze vroegen of ik ook een vaccin zou halen, dat ik dat niet wilde.
Ik vertelde over het spike eiwit, de gevaren, wel met enige hoop dat zij dat allemaal niet zouden doen. Ik wilde iedereen beschermen, redden.. Tevergeefs. Zij vertrouwden erop dat het goed was, ze waren eerder verbaasd dat ik het niet vertrouwde.
Begin februari 2021 zouden de bewoners worden geprikt. Eén meneer is niet geprikt, wist ik, en later bleek dat zijn zoon bij demonstraties aanwezig was. Hij wilde dat niet voor zijn vader.
Tijdens een dienst werd ik op het matje geroepen bij de manager. Daarbij aanwezig was een dame van P&O. Ik kreeg een officiële waarschuwing. Ik mocht mij niet meer uitlaten over corona, beleid of wat ook met dit onderwerp te maken heeft. Collega’s van mijn cluster hadden over mij (mijn gedrag) geklaagd betreft de maatregelen. Ik was overvallen, ik stond perplex. Ik had één keer spanning gevoeld met een collega, toen bleek dat we niet hetzelfde vonden. Ik heb de manager toegezegd hierover niet meer te praten, maar dat ik niet begrijp waarom deze werkgever ons oplegt het mondkapje te dragen terwijl we weten wat dat betekent, zowel voor de bewoners als medewerkers.
Ik vind mijn werk te mooi en wilde dit niet uit mijn handen laten glippen. Ik ben er voor de mensen, dat hebben ze verdiend en ik ben daar gelukkig mee.
Ik heb me in oktober 2021 voor het eerst ziek gemeld, omdat ik heel moe was, tot niets in staat en verkouden klonk, maar niet verkouden was. Ik wil geen test, maar het was inmiddels normaal geworden dat iedereen dat deed, dus werd de procedure met me doorgenomen. Ik heb de manager eraan herinnerd dat ik anders in dit verhaal sta, dat niet wil en dat ik daar over na wilde denken. Na overleg met hogerhand hebben we later met elkaar gebeld en als ik me niet liet testen, dan kostte mij dat twee vakantiedagen. Als je je ziek meldt en je laat je testen dan krijg je bijzonder verlof!
Dit geeft al aan dat het scheef zit, maar ik was opgelucht dat ik “gewoon” ziek thuis kon blijven.
De reden dat ik mijn verhaal wil doen is, omdat ik ondanks alle overheidsmaatregelen en beleid van werk die “nodig“ zijn en mij heb weten aan te passen, weet te navigeren toch veel weerstand voel en situaties meemaak die ik stuitend vind en mij doen steigeren. Mensen terugsturen naar hun kamer, omdat ze net getest zijn en in hun kamer moeten blijven totdat de uitslag er was tot 48 uur later… maar net een paar minuten terug nog met elkaar in de huiskamer gezeten hebben. Mensen tegenhouden, de deur dichthouden van de huiskamer.. ervoor gaan staan. Omdat ze niet bij de anderen mogen zijn.. Ik heb dat een keer gedaan, maar dát ga ik nooit meer doen! Bewoners vroegen wat ze mankeren, of ze nou doodgaan? Broeders en zusters zeiden dat ze ziek waren.. en anderen zouden dan ook ziek kunnen worden..
Sinds de prikken gegeven zijn al bij de eerste, de tweede, toen na een booster en een vierde prik, zijn er opvallend meer valpartijen. Over het algemeen kunnen de mensen niet veel meer, zijn zó ontzettend moe, zitten apathisch aan tafel, kunnen hun boterham niet zelf meer klaarmaken, snijden in servetten i.p.v. hun brood. Er zijn vaker insulten (een vrouw die schudde en schokte, die ik in mijn armen opving), plotse overlijdens en in december 2021; twee weken na de booster 6 overlijdens in een week… En tijdens de ‘crisis’ waren dat er niet zo veel.
Ik moet soms mijn tranen inslikken van dingen die gebeuren. Zoals gisteren met een bewoner, de enige die niet positief getest was in de woning waar 7 andere bewoners dat wél waren en nog een resthoest hadden, maar uiteindelijk toch moest testen onder (enige) dwang (“Ik houd uw handen wel vast”). De woning zou na de paar dagen quarantaine weer opengaan, maar omdat de echtgenoot van de vrouw op bezoek was geweest en positief testte, zou zij toch weer een test moeten ondergaan.
Mevrouw gaf aan dat niet te willen. Heel duidelijk. Ze heeft het twee keer gezegd. En toch kreeg ze één stok in de mond en daarna één in de neus geboord. Ik zat er naast. En werd niet goed. Ik kan het niet aanzien, ik blokkeer. Ik moest even op mezelf zijn na dit afschuwelijke moment. Even terugtrekken om mezelf te herpakken. Ik ging bij mevrouw zitten en vroeg of het met haar ging. Ze zei dat ze het zo naar vond en ik antwoordde dat ik dat ook vond en dat ik er bijna van moest huilen.
Mijn vraag is dan, waarom wordt zo’n test afgenomen als iemand het niet wil? Waar ligt de grens?
Mag er een invasieve behandeling plaatsvinden wanneer iemand nog in staat is om nee te zeggen en daadwerkelijk NEE zegt? In hoeverre is dit acceptabel? Misschien zelfs strafbaar..? Dit kunnen we de mensen toch niet aandoen?
Ik ben in tweestrijd, omdat ik me hierover wil uitspreken op werk en het kan/mag niet? Mijn mond is gesnoerd. Als er in nieuwsbrieven geschreven wordt en bij medewerkers gevraagd wordt naar “Waardigheid en Trots”, wat dat dan betekent en dat dat is wat de instelling wil uitdragen.
Dan maak ik me kwaad, want het klinkt zo mooi, maar in de praktijk is dat helemaal niet van toepassing.
Ik moet van mezelf hierover in gesprek met de manager. De bewoners lijden. De bewoners ervaren angst, voelen zich schuldig en teveel, de woning(-en) op slot, isolatie, niet of nauwelijks visite, eindeloos testen en het blijft zich maar herhalen…
De maatregelen zijn er nu af, het testen is nog preventief. Ik verzeker u, dat gaat nog wel even door..
Ik zoek een instelling die de mens centraal stelt, zonder deze onnodige, schadelijke zaken voor zowel de bewoner als de medewerker.. Ik wil niet (meer) voor een organisatie werken die zo met mensen omgaat. Ik heb pas een opleiding Zingen in de Zorg afgerond en ik wil als huiskamermedewerker en Zorg Zangeres de mensen ondersteunen in hun laatste levensfase.
Misschien kunnen lezers mij in contact brengen met mensen die er net zo instaan als ik?
Een hartengroet,
Liesbeth, huiskamermedewerker ouderenzorg
