Een kennis vertelde me dat er in het verzorgingshuis, waar haar moeder woont weer “Corona is uitgebroken”. Alle bewoners zijn (verplicht) gevaccineerd aan het begin van dit jaar. Een paar dagen geleden werd een van de (gevaccineerde) bewoners ziek en bij testen bleek de PCR-test positief. Alle bewoners werden meteen in quarantaine geplaatst en getest. Er mag geen bezoek meer komen dus mensen zitten weer in isolatie. Vanmiddag kreeg de moeder van de kennis de uitslag van de test: negatief. Toch mag er geen bezoek komen en worden de mensen verzorgd door iedereen in pakken en met maskers. Moeder zat huilend aan de telefoon; alweer in isolatie! 85 jaar, Corona overleefd, daarna laten vaccineren, omdat dat moest toen ze naar het verpleeghuis ging en nu zit ze voor de zoveelste keer op zo’n mensonterende manier alleen. Wat word ik verdrietig van dit soort verhalen…
Ingrid
Uitsluiting van onze ouderen
Een cliënt vertelde gisteren aan mij dat haar vriendelijke, bezige, zeer gezonde en sociale buurvrouw van 85 met rollator en al de trefpunt ruimte waar alles gebeurt, van koffie en maaltijdjes tot kaartmiddagen en bingo, uit is gezet omdat de woningbouwvereniging heeft besloten dat alleen mensen met vaccinatie de ruimte in mogen.
Mevrouw woont in een seniorencomplex en zit nu iedere dag diep triest en eenzaam uit het raam te staren.
Ze heeft gezegd: ‘ik ben de baas over mijn eigen lichaam. Dat mag niet!’
Je bent daar niet de baas over je eigen lichaam anders word je sociaal uitgesloten door het bedrijf waar je de huur aan betaalt.
Ik vond het vreselijk toen ik dit hoorde.
Een signaal aan jullie: woningbouwverenigingen zijn al zover!
Medewerker ouderenzorg
Onverminderde angst
Voor de bezoekers van de dagbesteding waar ik werk, veranderde het leven vorig jaar februari ingrijpend. In Nederland was er iemand ziek geworden van een tot nog toe onbekend virus dat zou zijn meegenomen door een reiziger. De bezoekers werden angstig van de nieuwberichten die wij getrouw ieder ochtend voorlazen uit de krant de Stentor, zelfs zo angstig dat wij overwogen deze niet meer voor te lezen.
Toen het virus grotere vormen aan nam en de risico’s voor de bezoekers groter werden, is vanuit het rijk besloten dat alle dagbestedingen in Nederland dicht zouden gaan voor langere periode. Zo ook onze dagbesteding.
Op 13 maart hebben wij letterlijk onze bezoekers naar huis moeten sturen op last van onze toenmalige leidinggevenden.
Maar de gevolgen van deze beslissing was niet te overzien.
In eerste instantie zijn mijn collega’s en ik te rade gegaan hoe we het best wèl contact met ‘onze’ bezoekers konden blijven houden, omdat sommigen van hen nu 24/7 alleen thuis kwamen te zitten. Er waren bezoekers die getrouw 4 dagen in de week naar de dagbesteding kwamen en dat zou nu volledig weg vallen. Ook de maaltijdvoorziening werd een probleem. Sommige bezoekers gebruiken op de dagbesteding een warme maaltijd, simpelweg omdat zij dit thuis niet zelfstandig kunnen verzorgen en een ander omdat het gezelliger is om gezamenlijk een maaltijd te gebruiken.
Al snel hebben we onderling het plan gemaakt dat wij de mensen thuis zouden bezoeken, minstens eens in de week, we zouden de mensen waar mogelijk allemaal minstens een keer per week bellen op de dag dat zij anders bij ons op de dagbesteding zouden komen. We hebben het plan opgevat om de mantelzorgers eens in de week te bellen om te horen of het allemaal nog lukte met de zware taak die zij er sinds het sluiten van de dagbesteding bij hadden gekregen, namelijk om meer om te zien naar hun naaste.
Met het bezoekje aan huis konden we de mensen toch even in de ogen kijken. Door de jaren heen leer je aan een gezichtsuitdrukking en lichaamstaal van een individu hoe hij/zij zich voelt en of iemand tevreden is. Als ik eerlijk ben, heb ik in korte tijd niet zoveel achteruitgang bij mensen gezien als in die tijd. Als we bij de mensen kwamen, werden we zowat naar binnen getrokken, hoewel dat uiteraard niet de bedoeling was, maar zeg dan maar eens ‘nee, dat kan niet’.
De mensen waarbij we een verwarmde maaltijd brachten, wilden graag dat we bij hen aan tafel kwamen zitten, zodat er niet in stilte gegeten hoefde te worden, maar dat mocht toen allemaal niet.
Iedere week hadden we een presentje voor alle bezoekers van de dagbesteding. Zo konden we echt alle mensen even in de ogen kijken om te zien hoe zij zich voelden. Voor bezoekers die jarig waren in die tijd hebben we gebakjes gebracht en gezongen bij de voordeur.
Heel wat keren merkten we dat mensen zienderogen achteruit gingen. Zo ver achteruit dat enkele bezoekers door enorme verslechtering in zelfzorg niet langer thuis konden wonen en met spoed opgenomen moesten worden in een van de verpleeghuizen in de organisatie. Wat we jaren in stand hadden gehouden door het aanbod van de dagbesteding, was in enkele weken volledig verdwenen door de eenzaamheid bij de mensen thuis.
Na 13 weken mocht de dagbesteding weer open voor een beperkt aantal bezoekers. Door de grootte van de ruimte mochten wij slechts 12 bezoekers tegelijk ontvangen. Voor de lockdown was het gemiddelde aantal bezoekers 16 per dag en dan kwamen sommige bewoners van een naastgelegen verpleegafdeling en van de zelfstandig wonende naast de dagbesteding er ook nog bij. We zaten wel eens met 25 personen exclusief personeel in de dagbestedingsruimte.
Doordat we maar 12 bezoekers mochten ontvangen was er niet voor iedereen ruimte om gebruik te maken van het aantal dagen dat door de gemeente was toegewezen per bezoeker, maar we hebben ons best gedaan om zoveel mogelijk bezoekers te blijven ontvangen en onder de grens van die 12 per dag te blijven. We zijn uiteindelijk een dag extra open gegaan om het aantal bezoekers te kunnen verdelen en vermeerderen.
Na de lange lockdown zijn we nog 4 keer gesloten geweest vanwege een uitbraak. De gevolgen van zo’n uitbraak waren niet te overzien:
Bij zo’n uitbraak was het van harte van belang dat wij heel voorzichtig te werk gingen. We moesten immers de mensen op de hoogte brengen van het slecht nieuws dat zij mogelijk besmet waren met het virus, waar zij al zo vreselijk angstig voor waren. De ene bezoeker konden we daar zelf over bellen en bij de andere bezoeker belden we het eerste contact adres, zodat zij in alle rust het nieuws aan hun familielid konden vertellen. Sommige mensen begrepen de gevolgen ook niet van zo’n uitbraak. En sommige familieleden hadden ook veel moeite met het inzicht in de gevolgen van een uitbraak. Verdriet, boosheid en onbegrip was dan aan de orde van de dag.
En aan het Management Outbreak Team van de organisatie over laten om mensen te bellen i.v.m. een uitbraak zat er niet in, want zij zouden plompverloren verkeerde keuzes maken en niet de juiste personen bellen om het nieuws over te brengen. Dat lag dus allemaal op ons bordje en al met al heeft dat er zo vreselijk in gehakt bij een collega dat die nu sinds oktober 2020 langdurig ziek thuis zit.
De angst die het met zich mee bracht bij de bezoekers als er weer een uitbraak was, maakte dat er ook sommige bezoekers niet meer naar de dagbesteding durfden te komen en dus nog langer eenzaam thuis kwamen te zitten, waarbij wij als personeel niet in de gelegenheid waren om deze mensen hetzelfde te benaderen als wat we in de lange lockdown gewend waren, omdat we nu een dagbesteding met mensen te begeleiden hadden.
Mensen die tijdens deze angstige periode cognitief flink hebben ingeleverd, waardoor er niet alleen de lichamelijke gebied meer begeleiding noodzakelijk is, maar nog meer op psychisch gebied.
De veiligheid en geborgenheid, knusheid die we voor de lockdown hoog in het vaandel hadden, werd nu ingeleverd door afstand houden, handen desinfecteren en personeel dat ineens met een mondkapje op werkte, waardoor een stuk intonatie verdween. Voor de bezoekers die cognitief een hoger vermogen hebben dan de bezoekers die met geheugenproblematiek kampen, is deze periode nog eens extra moeilijk, omdat zij door hun angst nog oplettender zijn op het afstand houden en handen reinigen, terwijl de andere bezoekers dat simpelweg vergeten en de nabijheid van hun medebezoekers soms iets te dichtbij opzoeken.
Dat levert soms vervelende situaties onderling op, waarbij de angst van de ene, het onbegrip van de ander overschaduwd.
Uiteindelijk zijn er een kleine tiental bezoekers al dan niet door o.a. eenzaamheid overleden en zijn er een groter aantal bezoekers uiteindelijk opgenomen in het verpleeghuis, omdat het thuis niet meer ging of omdat thuiswonende partner en/of mantelzorgers overbelast waren geraakt.
Nu de bezoekers allemaal gevaccineerd zijn, neemt de angst niet af. Er heerste onrust onder de bezoekers omdat familieleden qua vaccinatie een andere keuze hebben gemaakt. De bezoekers zijn ervan overtuigd dat hun vaccinatie ze zal beschermen tegen het virus, maar ondertussen horen zij de verhalen dat de besmettingen (ook onder gevaccineerde) toe nemen. Het niveau van sommige bezoekers maakt dat zij hun familie kwalijk nemen dat zij zich niet laten vaccineren, waardoor de angst toe neemt, maar ook de boosheid. Er zijn bezoekers behoorlijk gefrustreerd en uiten dat in allerlei voorkomende uitspraken en gedachtegangen die andere bezoekers weer beangstigd of boos maakt. Associaties naar de tweede wereld oorlog worden gemaakt, wat weer andere gevoelens los maakt bij mede bezoekers, etc…
Wat ik al eerder zei: het maatregelen pakket heeft misschien in de ogen van het kabinet heel veel goede dingen geprobeerd te brengen, maar ondertussen gaan de gevolgen nog als een olifant in de porseleinkast rond, zonder dat ook maar iemand in de gaten heeft wat er achter de deuren van de verpleeghuizen plaatsvindt. En het zal nog heel wat maanden/jaren duren voordat het tij gekeerd is en we alles weer mogen vergeten.
Dat heb ik (in het kort) proberen weer te geven in mijn ervaringen.
‘Leonore’ Verzorgende IG/Activiteitenbegeleidster
