Mijn verhaal begint eigenlijk al ver voor het jaar 2020. Het is jaren daarvoor wanneer ik een gesprek heb op een kinderdagverblijf wat voornemens is om ook medische zorg te gaan bieden. Het is een prettig gesprek en al snel klinken de woorden: “ik snap niet dat jij niet voor jezelf gaat beginnen”. Een opmerking die ik de jaren erna nog vaak zou horen maar waar ik steeds niets mee doe. Tot het jaar 2020. Er is paniek in de zorg. Het verpleegkundig kinderdagverblijf waar ik dan werk als kinderverpleegkundige moet noodgedwongen dicht; we gaan in lockdown. De kinderen van het kinderdagverblijf krijgen thuis ondersteuning maar ik werk plots nog niet eens de helft van mijn uren. Mijn leidinggevende zegt dat het ‘alle hens aan dek is’ in de ziekenhuizen en verwacht dat we snel worden opgeroepen om daar te gaan werken. Dat gebeurt echter niet en wekenlang werk ik een stuk minder uren maar maak mij nuttig bij de kinderen thuis. In die tijd ontdek ik hoe leuk ik het vind om in de thuissituatie van het kind te ondersteunen. Als het kinderdagverblijf weer opent beginnen niet lang daarna de vaccinatie rondes en doen ook de mondkapjes hun intrede. Al snel blijk ik de enige te zijn die niet warmloopt voor de vaccinaties en waar iedereen unaniem van mening was dat ze geen mondkapje gingen dragen op de werkvloer, gaan ze eenmaal verplicht, zonder enige vorm van protest op. Ik probeer echter positief te blijven en het gesprek over de hele situatie met een open blik en een flinke dosis humor met mijn collega’s open te houden. En dat lukt. Nog steeds hebben we het erg gezellig met elkaar op de werkvloer. Wekenlang gaat dit goed totdat ik van het ene op het andere moment op gesprek moet komen. Helaas kom ik er met mijn toenmalige werkgever niet uit en besluiten we al binnen een aantal dagen afscheid van elkaar te nemen. Een besluit dat mij uiteraard zwaar valt en waar ik het een hele poos erg moeilijk mee heb gehad. Privé worden de consequenties van mijn keuzes ook steeds zichtbaarder en breekt er een lastige tijd aan. Ik besluit echter niet bij de pakken neer te gaan zitten en eindelijk dan die stap te nemen waar ik al jaren naartoe gestuurd word maar die ik nooit durfde te nemen. Ik neem het besluit om voor mijzelf te beginnen. Niet snel na dit besluit kom ik in contact met een moeder die nog verpleegkundigen zoekt voor de zorg van haar kind. Daardoor gaat het balletje heel snel rollen. Eenmaal bij dit gezin aan het werk als ZZP’er komen de andere opdrachten als vanzelf.
Nu in het jaar 2023 gaat het heel goed met mij. Ik ben volop aan het werk als freelance kinderverpleegkundige en vraag mij nog bijna dagelijks af waarom ik dit niet jaren eerder heb gedaan. Deze lastige tijd heeft mij uiteindelijk sterker gemaakt en het laatste zetje gegeven om eindelijk die stap naar ZZP’er te maken en het werk te doen op de manier waar ik echt gelukkig van word.
“Ik heb nu werk wat bij mij past en hoef daardoor nooit meer te werken” – Confucius –
Marlies, kinderverpleegkundige
