Ik zit een soort opgesloten in mijn leven.
kom op ..
even doorzetten het duurt maar even .
Ik kan het dragen,
je hoeft mij niets te vragen.
De afstand
Geen druktes.
Soms is het zelfs fijn.
Soms doet het pijn.
Ik voel de stilte.
Ik voel de kilte.
Kwetsbaar, beschermen.
Van mij hoeft het niet.
Ik ben zelfstandig en verantwoordelijk.
Zet een masker op.
Anders komt u er niet in.
Uw bent hier niet welkom…
Het is best krom.
Zet een masker op.
Lach voorzichtig.
Zing zachtjes.
Puur om iets te creëeren in mijn hoofd.
Mijn lijf, mijn verstand plots verdoofd.
Langzaam ebt mijn lucht weg.
Mijn keel, knijpt dicht.
Mijn gezicht… van roze naar rood.
Ik voel mijn adem , sneller, sneller.
Mijn hart bonst Zweten.
Ik wil het niet weten..paniek..
Het voelt als zweven.
Armen , benen , beven.
Ik hoor de stemmen, heel diep in mijn hoofd.
“ Stel je niet zo aan, tis maar voor even “
“ Doe je het niet voor jezelf , doe het dan voor een ander “
“ Het zou je vader maar zijn “
“ Het is jou schuld, hoop dat je ziek wordt dan mag jij niet op het IC “
Ik wil hier weg.
Naar buiten.. waar de vogels fluiten.
Weg van de blikken.
Ik kan stikken.
Rennen … Eruit…
Als ik het dragen kon, over mijn adem heen.
Als ik het dragen kon, over mijn hart heen.
Als ik het dragen kon, over mijn gevoel heen.
Dan deed ik het.
Ben ik kwetsbaar ?
Nee, die naam wil ik niet.
Ik ben gewoon een mens.
Zonder masker zoals je ziet.
Ik voel ook de pijn.
De kracht De wil De liefde De verantwoording.
Ik ben niet ziek, en ook niet uniek.
Ik volg gewoon mijn weg.. van virus naar de vrijheid.
Als je dat niet snappen wil.
PECH !!!
C. F Zorgverlener thuiszorg
