Bijna 10 jaar werk ik in de ambulancezorg als ambulancechauffeur. Een prachtig beroep waarin ik veel mensen heb mogen helpen. Helaas kwam er 2 jaar geleden corona. Ik vond de 1e lockdown een goed idee. Ik heb mezelf afgezonderd van familie want stel je voor. Straks worden er familieleden ziek door mijn schuld. Het is heel raar om door een lege stad heen te rijden en niemand op straat te zien. Om s ‘avonds naar huis te fietsen en niemand tegen te komen. Elke dag de laatste berichten lezen op intranet. Persconferenties volgen. Na een maand kreeg ik het gevoel dat het niet klopte en toen ben ik gewoon weer bij familie langs gegaan. Bij mijn ouders thuis waren ze heel nuchter gebleven. Daar vroegen ze zich af waarom al deze paniek. We hebben een simpele afspraak gemaakt. Bij klachten blijf je thuis. Geen afstand houden, geen overdreven handen wassen en gewoon normaal knuffelen en 3 zoenen. Gewoon een beetje nadenken toch?
Achteraf gezien viel 2020 nog wel mee. Toen bekend werd dat de vaccinaties eraan kwamen begon de sfeer en het algehele sentiment om te draaien. Heel bijzonder is het om collega’s te horen die het niet eens waren met mijn keuze om me nog niet te laten vaccineren; “of ik verantwoordelijk wilde zijn dat de lokale horeca failliet ging?” Later werden dit (familie van) patiënten die dit tegen mij zeiden. Heel bijzonder om dik een half uur iemands familielid te helpen, de beste zorg te geven maar als bekend werd dat ik niet geprikt was werd ik automatisch een “prikvertikker” in de ogen van deze mensen.
in 2021 heeft alles in het teken van de vaccinaties gestaan. Alles was ook geoorloofd schijnbaar. Tijdens de 1e vaccinatie ronde zijn we gebombardeerd met mails en berichten. Privacy was ver te zoeken want stafleden stuurden alle informatie naar de arbodienst. Uitvoerig werd er ook gevraagd naar klachten en leidinggevende konden heel dwingend zijn om je te laten testen. Heel makkelijk gingen zij op de stoel zitten van de arbodienst. Zelfs is er geprobeerd het ‘3G principe’ van het coronatoegangsbewijs op de mondkapjes voor in de ambulance te laten gelden. Hier is gelukkig flink op geageerd met als resultaat dat zowel de mondkapjes als het ‘3G principe” weg konden.
De druk op de werkvloer om te vaccineren is afgenomen. De tweedeling binnen de maatschappij was bij ons al eerder. Meerdere collega’s hebben aan een volle koffietafel mogen uitleggen waarom zij zich niet lieten vaccineren. Meerdere collega’s hebben hele nare uitspraken gedaan: “Niet gevaccineerd is niet naar de IC”, en “ze moeten al die ongevaccineerde naar een eiland sturen!” Daar waar wij altijd iedereen helpen wordt nu anders gedaan tegen mensen die niet gevaccineerd zijn. Die worden uiteraard ook geholpen maar wel nog even de les gelezen.
Het meest bijzondere is nog het feit dat de niet gevaccineerden overal de schuld van krijgen. Ik vraag mensen altijd hoe dat dan werkt. De niet gevaccineerde komen namelijk nergens zonder te testen terwijl gevaccineerde al snotterend en besmettelijk overal zo naar binnen kunnen lopen met groene vinkje. Grappig detail is wel dat de 1e doorbraakinfectie bij ons al in maart was. Voor, tijdens en na de zomer werden een hoop gevaccineerde collega’s toch ziek. Inmiddels is de helft ook nog geboosterd en ook daar heeft iedereen het ook nog weer gekregen.
Er zijn collega’s ziek geworden. Echt ziek en beginnen nu weer een beetje de oude te worden. Meerdere hebben zich al ziek gemeld vanwege de vaccinatie druk en ik weet dat er mensen nog thuis zitten hierom. Paar collega’s hebben vaccinatieschade opgelopen. Een trage schildklier werd ineens een niet werkende schildklier. Een lichte eczeem reactie die na 2 dagen weg was, heeft nu een dikke kuur prednison nodig. Een kennis van mij heeft de ziekte van Crohn. Laatst is hij in het ziekenhuis geweest omdat alles ontregeld was en er een colonoscopie nodig was. Is er een correlatie? Ik weet het niet maar het valt wel op dat mensen met een aandoeningen, deze ontregelen terwijl ze stabiel waren.
De druk in de ziekenhuizen is al maanden aan het dalen. De onderlinge irritatie tussen collega’s blijft. Mijn vertrouwen in hen is echt weg. Hoe kan ik nu met iemand werken die mij geen IC plek gunt? Iemand die mij het liefst naar een onbewoond eiland stuurt? Iemand die vindt dat o.a. ik de oorzaak ben van de laatste lockdown?
De druk, het treiteren en vele andere zaken zijn gemeld bij leidinggevenden en leden van het managementteam. Er is geen pestkop aangepakt en vooral het overheidsbeleid is gevolgd. Een veilige werkomgeving is het allang niet meer. Meerdere collega’s en ik vragen ons echt af of deze werkgever nog wel de juiste is en sommige van ons vragen zich zelfs af of we überhaupt nog wel in de zorg willen blijven werken.
‘Joeri’ ambulancechauffeur
