Hij bonst op de deur en schreeuwt: ‘ Laat me eruit!’ . Hij scheurt uit onmacht zijn kleding kapot, slaat zichzelf en krabt uit pure wanhoop zijn lichaam tot bloedens toe open. ‘Kijk dan’, huilt hij: ‘dat heb jij gedaan’. Wat voor ons met een mooi woord quarantaine heet, een tijd waarin je even je verstand op nul zet, is voor anderen een tijd van een verschrikkende mensonterende opsluiting.Maarten moest weer in isolatie. Hij begrijpt daar niks van, hij heeft namelijk een ernstige verstandelijke beperking. Voor Maarten betekent isolatie dat onherkenbare mensen in enge pakken hem opsluiten. Dat is eng. Maarten doet er dan ook alles aan om daar een eind aan te maken. Hij roept en schreeuwt om vrijgelaten te worden. Hij krabt en slaat zichzelf, maar dat alles zonder resultaat. Maarten mag er niet uit, hij moet op zijn kamer blijven en kan zich zelfs niet even douchen. Voor Maarten is dat onmogelijk. Ik probeer hem af te leiden met een muziekje of verhaaltje, maar hij kan maar 2 minuten lang zijn aandacht vasthouden en dus is iedere dag een kwelling voor Maarten, maar ook voor mij.
Aan Maarten wordt niks gevraagd, de regels worden hem opgelegd. Maarten hoeft geen plekje op de IC, Maarten is niet bang voor ziekte, Maarten is ook niet bang voor de dood. Maarten wil gewoon niet opgesloten worden. Hij wil zich af en toe even kunnen douchen. Begrijpt dan niemand dat hij het écht niet kan? Zouden de wonden die geslagen worden in zijn eenvoudige ziel ooit nog geheeld kunnen worden? Zou Maarten nog vertrouwen hebben in zijn begeleiders? Zouden de rekenwonders die mooie curves maken van R-getallen en besmettingen, ook bereid zijn zulke mooie grafieken te maken van het leed wat veroorzaakt wordt door alle regels en de wonden op zijn lichaam?
Waarom is het leed van ziekte en dood door corona het enige dat telt? Waarom zijn mensen als Maarten ondergeschikt aan mensen die lijden op IC’s of sterven aan corona? Is het omdat wij vinden dat hij onvoldoende verstandelijke vermogens heeft? Of zijn we hoogmoedig en niet bereid om af te dalen in de belevingswereld van eenvoudige mensen? Waarom moeten mensen als Maarten in angst leven? Waarom moeten zij hun leven opgeven, voor anderen met angst voor ziekte en dood? Of moet Maarten gewoon niet zeuren, hij doet het voor de zwakkeren. Voor zwakke mensen als Maarten. Toch?
Laura, begeleider gehandicaptenzorg
