Ik werk in de gehandicaptenzorg en de afgelopen week heb ik op een woning gestaan waar twee cliënten met het syndroom van Down wonen. Een van de twee is na de vaccinatie haar vreugde verloren, altijd happy, nu slechts af en toe maar vooral chagrijnig en mopperig.
Deze week heb ik als een nachtmerrie ervaren. Een paar van de bewoners moesten in quarantaine. Natuurlijk kunnen we hen dat niet uitleggen dus ervaren zij het als gevangenschap en schreeuwen ze uit onmacht de hele dag de longen uit hun lijf achter gesloten deuren.
Ik ben tot nu de enige van mijn collega’s die nog niet in tranen uitgebarsten is, maar ook ik zit dichtbij. De injectie zie ik als vergiftiging en ik ben erg bang dat als ze opnieuw de injectie krijgen (lees: ‘vergiftigd worden’) kan het hun leven kosten en dan zouden dit zomaar hun laatste dagen kunnen zijn die zij dan in isolatie hebben moeten beleven.
Is dat wat we voor deze mooie groep mensen willen? Is dit menswaardig als je het niet aan ze uit kan leggen wat er gebeurd? Na twee jaar is het nog steeds hetzelfde maar we doen het toch voor de zorg?
‘R t Jong’, begeleider gehandicaptenzorg
