Ik ben nu een eerstejaars verloskunde student, een toekomstige zorgmedewerker. Voor mij heeft het een tijdje geduurd voordat ik het gevoel had dat ik de juiste studie had gekozen. Ik zocht naar meer zingeving en menselijk contact, vandaar dat ik in de zorgsector ben terechtgekomen.
Ik denk dat het voor alle studenten een erg moeilijke tijd is geweest sinds het onderwijssysteem zo onder corona heeft geleden. Toch hebben velen van ons geprobeerd ons aan te passen en de moed hoog te houden, al begint het bij echt heel veel jongeren na 2 jaar wel bijna op te raken.
Iets wat voor jongeren, of in ieder geval voor mij, erg lastig is, is het verdwijnen van de grip op je toekomst. Ik heb soms het gevoel alsof we eigenlijk van dag tot dag hebben leren leven. Een week of maand vooruit plannen naar een afspraak of concert is er al niet meer bij, laat staan een jaar of jaren in de toekomst. Dit heeft er bij mij voor gezorgd dat ik veel motivatie ben verloren. De toekomst voelt onzeker.
Vooral als je kijkt naar hoe de pandemie zijn invloed heeft gehad op mijn studie en in de wereld van de verloskunde.
Zo ga ik straks op stage bij een verloskundige praktijk. Veel meiden zijn onwijs enthousiast, maar ik ben angstig. Er is ons namelijk verteld dat stagepraktijken het recht hebben om je te weigeren als je deelt dat je niet gevaccineerd bent of als je niet wil vertellen of je dat wel bent, wat eigenlijk al genoeg zegt. Ik maak me zorgen dat de praktijk waar ik ben ingedeeld mij zal weigeren of dat het een negatieve invloed zal hebben op de sfeer of de kwaliteit van mijn leerproces.
En wat als ik straks wil werken? Als een vaccinatie voor zorgmedewerkers straks de realiteit wordt, weet ik oprecht niet wat ik moet doen. Na een studie te hebben gevolgd, een fikse studieschuld te hebben opgebouwd en ook echt graag dit werk te willen uitvoeren, voelt het eigenlijk alsof ik word gedwongen om tegen mijn eigen wil in te gaan. Alsof ik geen regie meer heb over mijn eigen leven.
Op school en in de klaslokalen heerst er ook van alles. Docenten met een mondkapjes uitzondering mochten een tijdje niet fysiek op school komen voor de lockdown. Daarentegen er zijn ook docenten die tijdens hun colleges hun oordeel of zelfs afschuw over ongevaccineerde mensen en zwangere nlaten merken. Ik vind dit doodzonde, verloskunde is juist een vak is waarbij de autonomie en eigen keuzes van de moeder centraal staan. Sowieso denk ik dat een echte zorgverlener nooit onderscheidt zou maken tussen patiënten. Mens is mens.
Ik voel voor iedereen wiens lontje bijna is uitgebrand, vooral ook voor de medestudenten. Ik haal mijn troost maar uit het feit dat er meer mensen en zorgverleners zijn die zo denken. In het ergste geval beginnen we maar een gezamenlijk gezondheidscentrum of iets dergelijks, dat lijkt me zo slecht nog niet.
‘Chantal’ leerling verloskundige
