Ik scrol wat op Facebook als ik langs een artikel kom wat refereert naar ongevaccineerde verpleegkundigen. Wanneer ik de reacties onder dit artikel lees, merk ik dat een mix aan emoties omhoog komt. Gevoelens van verbazing en teleurstelling overheersen. Mensen die schrijven dat ze geen ongevaccineerde verpleegkundige aan hun bed willen. Die nooit een ongevaccineerde verpleegkundige voor hun vader/moeder/broer/zus/oom/tante zouden laten zorgen. Dat ongevaccineerde verpleegkundigen dom zijn, egoïstisch en een gevaar voor de samenleving. Want ze weten toch hoe gevaarlijk het virus is en zouden beter moeten weten.
Ik vaccineer me niet. Is dat omdat ik te makkelijk denk over COVID? Of beweer dat het niet bestaat? Absoluut niet! De afgelopen maanden/jaren heb ook ik op de longafdeling gezien wat voor gevolgen COVID met zich meebrengt. Pijn, benauwdheid, mensen die totaal uitgeput raakten van dit virus. Ik heb gezien dat het levens kapot kan maken en gezinnen uit elkaar kan trekken wanneer iemand overlijdt. Jonge, vitale collega’s die nog maanden te maken hebben (gehad) met de nasleep van hun besmetting.
Een onderbuikgevoel, samen met de benodigde research, maakt dat ik ervoor kies om me toch niet te vaccineren. Ik heb ervoor gekozen om hiernaar te luisteren, net zoals ik naar een ‘niet pluis gevoel’ bij een patiënt luister. Een, niet totaal plaatsbaar, gevoel volgen. Voor veel mensen is dit misschien een te zwak argument om de vaccinatie niet te nemen. En dat begrijp ik ook. Echter hoop ik op begrip en acceptatie, zoals ik dat voor een ander ook heb. Soms heerst er een gevoel van angst als ik kijk naar de toekomst. Heb ik over een jaar nog wel een baan of wordt de vaccinatie verplicht? Wat als ik niet meer in het ziekenhuis mag werken? Kom ik ergens anders dan nog wel aan het werk, want: niet gevaccineerd.
Mocht ik het virus nog een keer krijgen, dan hoop ik dat mijn eigen afweersysteem sterk genoeg is om het te verslaan. Net als vorig jaar december, toen ik weinig klachten had en geen blijvende gevolgen hieraan overhield. Maar ik hoop ook dat wanneer dit niet gebeurd, er onvoorwaardelijke zorg voor me klaarstaat. Zonder oordeel. Net zoals ik onvoorwaardelijk zorg voor die patiënt met longkanker die zijn hele leven gerookt heeft. Die, na herhaaldelijk advies van de arts, blijft roken. Voor de patiënt met maagproblemen omdat hij liters alcohol per dag drinkt. De patiënt met huidkanker die wekelijks onder de zonnebank ligt. Het maakt me oprecht niet uit wat de reden is dat je ziek bent, ik zal de zorg zonder oordeel aan je geven.
Zullen we allemaal een beetje liever zijn naar en voor elkaar? Ervoor waken dat we niet kamp ‘pro-vaccinatie’ en kamp ‘anti-vaccinatie’ worden? Elkaar niet aankijken/aanvallen op de keuze die je hierin maakt? Elkaar vrij laten en accepteren? In een samenleving waar al zoveel verdeeldheid is en beetje meer eenheid vormen?
En weet, lieve mensen van de Facebook-comments, dat jij me misschien niet aan je bed wilt, maar op het moment dat je me toch nodig hebt dat ik er voor je zal zijn. Voor jou of je geliefde wil zorgen. Gevaccineerd of ongevaccineerd. Zonder oordeel. Onvoorwaardelijk.
Colinda van Giessen
