Ik ben wijkverpleegkundige en ik ben me zorgen gaan maken, ook nadat een 94-jarige vrouw een week na vaccinatie is overleden. Ik heb haar dochter gesproken en zij is er ook van overtuigd dat ze is overleden door het vaccin. Ik heb deze mevrouw zien opknappen na een opname in een revalidatiekliniek. Dat is alweer 3 jaar geleden. De zorgmomenten konden we afbouwen. Ze woonde zelfstandig en genoot van de dagelijkse gang van zaken en de kleine dingen.
De mensen worden niet voorgelicht. Er wordt alleen tegen ze gezegd dat het goed is voor ze. Ik denk dat zonder het vaccin deze mevrouw nog een paar mooie jaren had kunnen leven.
In de eerste golf moesten we onbeschermd werken. We mochten niet testen en ook geen mondkapjes dragen. Na direct contact met een coronapatiënt mochten we ook niet zomaar testen, alleen als de leidinggevende toestemming gaf. Ik heb zelf een zorgenkind wat kampt met autisme en epilepsie, maar moest blijven werken. Mijn kind kon echter niet naar school en kreeg ook geen individuele begeleiding.
Dit alles heeft een enorme impact. Zowel privé als op het werk. De kinderen lijden enorm, dit is toch geen jeugd meer? Als je niet meer naar school kan en overal op achterloopt?
Nadine, wijkverpleegkundige
