Maart 2020.
Ik was 10 jaar IC-verpleegkundige op dat moment. Ik woonde in Nederland en werkte in een ziekenhuis in Antwerpen. COVID kwam. Ik ervoer een zelden geziene solidariteit tussen collega’s, zelfs over de afdelingen heen. Iedereen ging tot het uiterste om zoveel mogelijk mensen te helpen.
Ook de samenleving toonde zich dankbaar voor ons werk en dat voelde goed. Vergis je niet, het was schrijnend en ronduit onmenselijk. Mensen gingen dood zonder dat er familie aanwezig kon zijn, die moesten via de tablet meekijken. Echtparen waren beide op IC opgenomen, 1 overleed, de andere overleefde. Patiënten die bij ons op de IC belandden waren doodsbang. Je kon letterlijk de angst in hun ogen zien.
Begin 2021 kwam er een kentering. De vaccinatiecampagne startte. Meningen werden luider en luider verkondigd. Van nuance was geen sprake meer. Niet-gevaccineerde werden weggezet als paria’s. Er werd verschillende keren geopperd (door artsen en verpleegkundigen) dat zij dan maar het recht op zorg ontzegd moest worden. Toen de verplichte vaccinatie voor zorgpersoneel in de debatten verscheen was er geen protest. Dit bleek voor iedereen gewoon normaal te zijn.
Voor mij was het duidelijk: als die verplichte vaccinatie er kwam, eindigde mijn carrière als verpleegkundige in België. En niet omdat ik ontslagen zou worden maar omdat ik weiger om verplicht te worden medische behandelingen te ondergaan. Er werd geroepen dat verplichte vaccinatie van de bevolking een must was. Het voelde alsof ik in een medische dictatuur terechtgekomen was.
Ik bleef tegen de negativiteit en discriminatie ingaan. Discussie na discussie volgde. Maar nooit kreeg ik een voet tussen de deur. Iedereen leek zo gebrainwashed door de overheid dat vaccinatie hét wondermiddel was om uit deze situatie te komen.
Zelfs toen op onze IC – waar er een vaccinatiegraad van 100% is – de een na de andere collega uitviel met COVID, werden er geen kritische vragen gesteld.
Uiteindelijk werd ik moedeloos van alle haat. Ik was op. Ik solliciteerde als IC-verpleegkundige in Nederland en begin daar in 2022 te werken. Ik hoop daar een meer genuanceerd beeld te krijgen.
Angst dat ik meer van dit alles ook in Nederland zal zien is er zeker. Maar ik blijf geloven in het goede van de mensen en zal dat ook altijd blijven verdedigen. Angst dat er ook in Nederland een vaccinatieplicht voor zorgpersoneel komt is er zeker. En als die er komt is mijn carrière als verpleegkundige ten einde want zelfbeschikking, voelen waar je voor staat en hiernaar handelen, is wat ik door dit alles geleerd heb. En dat laat ik me niet meer afnemen.
‘Pieter’ IC verpleegkundige
