Dit zijn woorden die in de verzorging- en verpleeghuizen aan de muur hangen. Echter stel ik mijzelf de vraag of dat op dit moment ook nog het geval is.
De autonomie van de mensen word naar mijn mening niet gewaarborgd.
Ik stel tijdens mijn werk vragen aan de bewoners, ik ga het gesprek met ze aan. Ik vraag of ze een 3e prik gaan nemen, zich veiliger voelen als ik wel of geen mondkapje draag, of het ze iets uitmaakt of een medewerker gevaccineerd is of niet. Ze hoeven mij er geen antwoord op te geven, het gaat mij erom dat ze zelf nadenken, dat ze het gevoel hebben dat ze hier zelf over mogen en kunnen beslissen. Dat ze weten dat zij een eigen waarheid hebben. Dat ze zelf over hun eigen gezondheid mogen en kunnen beslissen. Dat ze zelf mogen en kunnen kiezen hoe ze hun laatste gedeelte van hun leven willen leven.
Nu worden binnen de huizen weer nieuwe regels besloten van bovenaf. Hier heeft niemand, iets over te zeggen. Zelfs de mensen om wie het gaat, wordt niks gevraagd.
Op het moment dat de vragen die ik hierover heb, worden uitgesproken, word ik als medewerker toegesproken dat ze hier niet van gediend zijn. Dat wanneer de overheid en de instelling zeggen dat het geel is, dat het dan geel is en ik hier naar moet schikken. Dat dit ook van mij word verwacht. Dat ik een voorbeeld heb en het ‘goede’ voorbeeld moet geven.
Ik zal mij vanuit liefde blijven uitspreken. Ik blijf vanuit verbinding werken. Vanuit mijn innerlijke kracht blijf ik mezelf en het systeem reflecteren om hier van te groeien. Ik blijf staan voor hetgeen ik geloof. Dat is het voorbeeld dat ik voor mijzelf wil zijn. Dat is wat ik de bewoners wil laten zien en voelen.
Inge medewerker ouderenzorg
